Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ΕΛΠΙΖΕΙ .....

Σήμερα*

Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά.

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο, στην κακογουστιά, στην ασχήμια, στην ανηθικότητα, στην αδικία και στην ανοησία που μας μικραίνει.


Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την οθόνη, ή εμφανιζόταν απρόσκλητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου, μ’ έκανε να θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια των παιδιών μου.

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, ώστε να μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου, χωρίς βαρίδια, τα όσα γράφω.

Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, ο (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών) καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.

Σήμερα ελπίζω πως όσα έθρεψαν το ναζιστικό φίδι μπορούν να εξαλειφθούν. Μαζί τους, αναπόφευκτα, θα εξαλειφθεί κι αυτό.

Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που, ενώ έφτασα τόσο κοντά, δεν την εγκατέλειψα και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου, μπροστά σε ένα αύριο άγνωστο, επικίνδυνο, δύσκολο αλλά δικό μας.

Σήμερα νιώθω υπερήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά, όρθια, γυμνή και σίγουρη, ενάντια στην απάνθρωπη ψύχρα των λογιστών του θανάτου.

Σήμερα ο τόπος μου από κακό παράδειγμα γίνεται πρόταση.

Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, προοδευτικοί και μη, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν ούφο βέβαια, αλλά αλλιώς...

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες, εγώ και ο κάθε πολίτης, σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος.

Σήμερα νιώθω πως χαμογέλασαν, έστω και λειψά, τα νεκρά παιδιά του Βουνού, οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι, οι φυλακισμένοι, οι εκτελεσμένοι, οι αφημένοι να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, οι ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα αυτά για να τα πιάνουμε εύκολα στο στόμα μας.

Σήμερα εύχομαι να ακούσει κάποιος τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό.

Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας.

Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας και πρόσωπό μας εντός και εκτός συνόρων.

Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας.

Σήμερα ξέρω πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας, θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Πως δεν μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω από το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας.

Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή, κι εμείς κομμάτι της ουσίας της.

Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους.

Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα. 

Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί.

Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δεν θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες.

Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία. Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία. Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει. Γιατί δεν τιμά κανέναν από τους δύο και υποτιμά θρήσκους και άθρησκους πολίτες.

Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει. Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα.

Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου.

Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά.

Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν.

Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω.

Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

Αλκίνοος Ιωαννίδης, 25/1/15

* Το κείμενο αυτό είναι το αποτύπωμα της παρούσας στιγμής. Γράφτηκε με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων των σημερινών εκλογών, με την υπερβολή της συγκίνησης, που κι αυτή πρέπει να καταγράφεται.
ΠΗΓΗ http://www.alkinoos.gr/