Ο Ι. Μπλέχινγκερ, ο γερμανός στρατιώτης που έσωσε μια ελληνική πόλη από την καταστροφή και έδινε πληροφορίες στους αντάρτες. Άλλαξε το όνομά του σε Ηλίας Κόκκινος και δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα

Οι φιλέλληνες είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ελληνική ιστορία, που βοήθησαν τη χώρα σε δύσκολες στιγμές. Ο Ηλίας Κόκκινος ανήκει σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που όταν ήρθε στην Ελλάδα προσέφερε μεγάλο καλό. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωσήφ Μπλέχινγκερ και γεννήθηκε το 1911 σε μία πόλη στα σύνορα της Δρέσδης. Βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος και ονομάστηκε Ηλίας Κόκκινος από το όνομα του πρώτου Λαμιώτη που σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο. Η μητέρα του κατάγονταν από την Τσεχία, ο πατέρας του ήταν Αυστριακός και αυτός Γερμανός υπήκοος. Ήταν 30 χρόνων όταν ξέσπασε ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να στρατολογηθεί στον γερμανικό στρατό. Τον πρώτο καιρό υπηρέτησε στην Πολωνία και ύστερα μετατέθηκε στην Ελλάδα.

ΔΕΟΣ: Μετά από 41χρόνια εντοπίστηκαν όλοι οι καταδρομείς του μοιραίου Νοράτλας «ΝΙΚΗ 4» (βιντεο)

- Πληροφορίες αναφέρουν ότι εντοπίστηκαν όλοι οι Ελλαδίτες καταδρομείς και 4 αεροπόροι του "ΝΙΚΗ 4"
- Πρόκειται για τα οστά 15 ανδρών της ελλαδικής Α' Μοίρας Καταδρομών και των πιλότων
- Παίχθηκε η τελευταία πράξη του δράματος της ηρωικής όσο και τραγικής επιχειρήσης αυτοκτονίας "ΝΙΚΗ"
- Η "ΝΙΚΗ" στέρησε στους Τούρκους την κατάκτηση ενός στόχου υψηλής συμβολικής και στρατηγικής αξίας
- Οι λεπτομέρειες της επιχείρησης "ΝΙΚΗ" και η σιωπή της ελληνικής πολιτείας 

Ήρωας Αστυνομικός, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να πεθάνει για να σώσει 300 μικρά παιδιά (φωτογραφίες)

Το πραγματικό της περιεχόμενο βρήκε η λέξη «ηρωισμός» στην πράξη ενός αστυνομικού από την πρωτεύουσα 

της Δημοκρατίας της Χακασίας, Αμπακάν, όταν, συνοδεύοντας ένα κονβόι εννέα τουριστικών πούλμαν με 300 

συνολικά παιδιά, δεν σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο να προσφέρει τη ζωή του γι′ αυτά προκειμένου να αποδείξει

 πως οι τρέχουσες… «αξίες» που συμπυκνώνονται υπέροχα στο «ο θάνατός σου η ζωή μου», δεν είναι ο 

μοναδικός δρόμος που μπορεί να επιλέξει κάποιος…

Πρόκειται για τον 39χρονο Aleksandr Kosolapov από την… «άγνωστη» αυτή Δημοκρατία της νότιας Σιβηρίας, ο 

οποίος, όταν είδε πως ένα αυτοκίνητο κατευθυνόταν σαν ακυβέρνητο προς το καραβάνι των λεωφορείων μέσα

 στα οποία βρίσκονταν οι μικροί μαθητές, πάτησε το γκάζι και κατευθύνθηκε προς τα πάνω του, για να γίνει 

ο ίδιος το τείχος που θα χώριζε τα 300 παιδιά από τον θάνατο.

To περιστατικό συνέβη το Σάββατο 25 Ιουλίου και στην εθνική οδό Abakan-Ak-Dovurak όταν, με το περιπολικό 

του ο Kosolapov, επικεφαλής μιας πομπής εννέα τουριστικών λεωφορείων με τα οποία τα εκατοντάδες παιδιά 

επέστρεφαν από κατασκήνωση στα σπίτια τους, είδε ένα Toyota στο τιμόνι του οποίου βρισκόταν μια γυναίκα 

οδηγός, να φεύγει ανεξέλεγκτο και με μεγάλη ταχύτητα από τη λωρίδα του, να περνά στο αντίθετο ρεύμα και 

να ετοιμάζεται να προσκρούσει στη φάλαγγα των πούλμαν.

Αδιαφορώντας πλήρως για τη ζωή του και χωρίς να σκεφτεί ούτε μισό δευτερόλεπτο, ο ρώσος αστυνομικός 

επιτάχυνε και, απολύτως συνειδητά, έριξε μετωπικά το Ford Focus περιπολικό πάνω στο Toyota, μη 

επιτρέποντας στην ασυνείδητη οδηγό του να μετατρέψει τη χαρά 300 παιδιών σε τραγωδία.

Τα δυο οχήματα μετατράπηκαν κυριολεκτικά σε μια άμορφη μάζα σιδερικών ωστόσο, της υπέροχης πράξης 

αλτρουισμού του Aleksandr Kosolapov ένα ακόμη «θαύμα» ακολούθησε όταν, από το δεύτερο όχημα, μέσα 

στο οποίο βρισκόταν και ένα δεκάχρονο αγόρι, βγήκαν όλοι σώοι με ελαφρείς τραυματισμούς.

Βαριά τραυματισμένος, ανασύρθηκε ωστόσο ο ίδιος ο Kosolapov, ενώ οι γιατροί κρίνουν 

την
κατάστασή του ως «σταθερή», χωρίς όμως να διευκρινίζουν αν έχει διαφύγει τον κίνδυνο. Από όλον τον 

ρωσικό Τύπο αλλά και στη συνείδηση του κόσμου, ο Alexander Kosolapov ήδη έχει καταχωρηθεί ως ένας 

πραγματικός ήρωας που όπως φαίνεται, δεν έσωσε μόνο 300 παιδιά αλλά και την τιμή της ανθρώπινης 

(σ.σ. και αστυνομικής) ηθικής.

ereportaz.gr

Σαν σήμερα: Ο φριχτός θάνατος του Ρήγα Φεραίου, από τους Τούρκους

  Ο Ρήγας Φεραίος θεωρείται πρόδρομος και πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Μαγνησίας.  

6 ΙΟΥΝΙΟΥ 1822: Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΡΗ

Pώτησαν κάποτε τον πυρπολητή Κανάρη, εκείνο το σεμνό ήρωα του ΄21, που ΄γινε κατόπιν ναύαρχος, υπουργός και πρωθυπουργός.

– Πώς τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε;

Κι αυτός απάντησε:

-Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα:

Απόψε Κωσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα. 

Σ ΄αυτό το ¨απόψε θα πεθάνεις¨ βρισκόταν η ηθική δύναμή του. Η ιστορική,η αμετάκλητη απόφασή του τον έριξε στην Ελληνική θάλασσα , όπλισε τα στιβαρά του χέρια, άναψε το δαυλό ,έκαψε τον τουρκικό στόλο κι έγινε ο φόβος και ο τρόμος των τούρκων θαλασσινών.

20ή Μαΐου του 1941. Η Μάχη της Κρήτης

Κρήτη. Ξημέρωμα της 20ής Μαΐου του 1941. Ένα υπόκωφο βουητό από το βάθος του ορίζοντα ξυπνά τους κατοίκους στα δυτικά του νησιού. Από τα Χανιά μέχρι το Κολυμπάρι. Μαζί αφυπνίζει και ένα εθνικό συνονθύλευμα στρατιωτών, που είναι εντεταλμένοι για την άμυνα. Άγγλοι, Σκοτσέζοι, Ιρλανδοί, Ουαλοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Νεοζηλανδοί Μαορί και Έλληνες, που ακριβώς περιμένουν τον εχθρό από τη θάλασσα.

Ο Έλληνας που έσωσε το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822

   

     Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι. Οι δυνάμεις των πολιορκημένων δεν ξεπερνούσαν του 900 άντρες.

Η πολιορκία είχε κρατήσει ήδη δύο μήνες και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Οι ασθένειες θέριζαν το στρατόπεδο, οι μισθοί καθυστερούσαν, γινόντουσαν συνεχώς επιθέσεις από ομάδες κλεφτών και είχαν αρχίσει κι οι συνηθισμένες διαφωνίες μεταξύ Τούρκων και Αλβανών αξιωματικών. 

Ο υπ΄ αριθμόν ένα καταζητούμενος σαμποτέρ κατά των Γερμανών κατακτητών, ήταν ποδοσwφαιριστής και κολυμβητής του Ηρακλή Θεσσαλονίκης...

Ο Ελληνοπολωνός πράκτορας με την κωδική ονομασία «Μπόλμπυ» κρυβόταν από σπίτι σε σπίτι στην Αθήνα, με τη βοήθεια αντιστασιακών, όπως η Λέλα Καραγιάννη. Οι Γερμανοί τον κυνηγούσαν διαρκώς, καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένος, με ικανότητες υπεραθλητή και ιδιαίτερα έξυπνος. Ένας σαμποτέρ ικανός για όλα. Και όχι άδικα. Όπως αποδείχθηκε από τους καλύτερους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Προσευχή του Μακρυγιάννη για την Ελευθερία της Πατρίδος

«Εἰς τὴν δόξα, εἰς τὴν δόξα, εἰς τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγιά Τριάδος, τῆς Θεοτόκος, τοῦ ἃ-Γιάννη τοῦ Βαφτιστῆ καὶ πάντα τῶν ἁγίων καὶ τοῦ ἁγίου Βασιλείου, νὰ πρεσβέψει εἰς τὴν παντοδυναμίαν του καὶ εἰς τὴν βασιλείαν του, νὰ μᾶς λευτερώσει τώρα εἰς τὸ νέον ἔτος, νὰ μᾶς λευτερώσει ἀπὸ τὴν κακία μας, ἀπὸ τὴν διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιβουλίαν τῶν ξένων.

 

Ἡ παντοδυναμία σου εἶσαι πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, ἡ ἀγαθότη σου εἶναι ἄβυσσος τῆς θαλάσσης. Ἔλεος ζητῶ, νὰ μοῦ καθαρίσεις τὴν ἁμαρτωλή μου ψυχὴ καὶ τὰ βρωμερά μου σπλάχνα καὶ νὰ μοῦ δώσεις ταπεινοσύνη, σωφροσύνη καὶ πίστη καθαρά, νὰ δυνηθῶ νὰ σὲ προσκυνήσω καὶ νὰ σὲ δοξολογήσω καὶ νὰ σὲ εὐνογήσω μὲ καθαρότης καὶ νὰ σὲ περικαλέσω, ὁ ἁμαρτωλός, διὰ τῆς πρεσβείας τῆς Θεοτόκος καὶ τῶν ἁγίων, νὰ σώσει τὴν ματοκυλισμένη μου πατρίδα καὶ θρησκείαν καὶ γενικῶς τοὺς τίμιους ἀνθρώπους, ὅσοι φέρνουν δοξολογίαν εἷς τὴν παντοδυναμίαν σου καὶ εἰς τὴν βασιλείαν σου, τρισυπόστατε Θεέ, σωτήρα τοῦ παντός, νὰ μᾶς σώσεις, νὰ μᾶς λευτερώσεις ἀπὸ τὰ κοφτερὰ δόντια τῶν γουρνόλυκων.

13 /10 1904.Σαν σήμερα πέθανε ο Παύλος Μελάς (1870 – 1904)

Έλληνας αξιωματικός του Στρατού, πρωτομάρτυρας και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα.

Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1870 στη Μασσαλία, όπου ο πατέρας του Μιχαήλ Μελάς (1833-1897) δραστηριοποιούταν ως έμπορος. Το 1886 εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων και εξήλθε ως ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού στις 8 Αυγούστου του 1891. Τον επόμενο χρόνο νυμφεύτηκε τη Ναταλία Δραγούμη (1872-1973), κόρη του τραπεζίτη και πολιτικού Στέφανου Δραγούμη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον στρατιωτικό Μιχαήλ Μελά (1894-1950) και τη χημικό Ζωή Μελά - Ιωαννίδη (1898-1996).

Υπήρξε δραστήριο μέλος της Εθνικής Εταιρείας, μιας μυστικής οργάνωσης, που είχε ως σκοπό την αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος και την απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων με κάθε θυσία, και έπαιξε αρνητικό ρόλο στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Με την έκρηξη του πολέμου μάχεται στα μέτωπα της Θεσσαλίας, ως διοικητής ουλαμού της 2ης Πεδινής Πυροβολαρχίας. Είναι αισιόδοξος για την έκβασή του, ώστε γράφει στους γονείς του: «...Αν ο θεός μας βοηθήση ολίγον, σύντομα θα λάβετε γράμμα μου από την Θεσσαλονίκην. ΄Ώστε θάρρος, αγαπητοί μου γονείς, θάρρος και πεποίθησιν· διότι και αν φέρη ο διάβολος, να νικηθώμεν, θα νικηθώμεν παλικαρίσια...». Δέκα μέρες αργότερα, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τον απογοητεύει και τον αηδιάζει. «Οι ηλίθιοι που φωνάζουν εναντίον του (εννοεί τον διάδοχο Κωνσταντίνο) έπρεπε να είναι εις την Λάρισσαν την επαύριο, της ατίμου, ατίμου, ατίμου φυγής μας, δια να ιδούν την κατάστασιν του στρατού και ν’ αντιληφθούν αν ήτο δυνατόν να κάμη μαζί του ένα βήμα προς τα εμπρός...» γράφει εκ νέου στους γονείς του.

Στις αρχές του 20ου αιώνα τον απασχολεί έντονα η κατάσταση στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και τον ανησυχεί η δράση των κομιτατζήδων, που επιδιώκουν την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Τον επηρεάζει έντονα ο Μακεδόνας πεθερός του Στέφανος Δραγούμης, ενώ έχει πληροφόρηση από πρώτο χέρι από τον αδελφό της γυναίκας του Ίωνα Δραγούμη, που υπηρετεί ως υποπρόξενος στο Μοναστήρι (σημερινή Μπίτολα ΠΓΔΜ).

Τον Φεβρουάριο του 1904, μαζί με άλλους τρεις αξιωματικούς, τους λογαχούς Αλέξανδρο Κοντούλη και Αναστάσιο Παπούλα και τον ανθυπολοχαγό Γεώργιο Κολοκοτρώνη, συμμετέχει σε μυστική αποστολή στη Μακεδονία με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας (Μίκης, από το όνομα του γιου του Μιχαήλ, που τον φωνάζουν χαϊδευτικά Μίκη και Ζέζας, από το όνομα της κόρης του Ζωής, που τη φωνάζουν χαϊδευτικά Ζέζα), κατόπιν εντολής της κυβέρνησης Θεοτόκη. Η ομάδα των τεσσάρων αξιωματικών, συνοδευόμενη από μακεδόνες αγωνιστές, δραστηριοποιήθηκε στη δυτική Μακεδονία, αλλά οι κινήσεις της έγιναν αντιληπτές από τους Τούρκους, οι οποίοι ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση την ανάκλησή τους. Έτσι, ο Μελάς μαζί με τους τρεις άλλους αξιωματικούς επέστρεψαν στην Αθήνα στις 29 Μαρτίου.

Τον Ιούλιο, ενώ υπηρετούσε στη Σχολή Ευελπίδων, ζήτησε 20ήμερη άδεια και έκανε ένα δεύτερο ταξίδι στη Μακεδονία. Στο πλαστό διαβατήριό του αναγραφόταν το όνομα Πέτρος Δέδες και ως επάγγελμα δήλωνε ζωέμπορος. Μόλις έφθασε στην Κοζάνη συναντήθηκε με το ντόπιο ελληνικό στοιχείο και αποφασίστηκε η συγκρότηση ενόπλων σωμάτων με τη στρατολόγηση ανδρών από τις γύρω περιοχές και η ανάληψη άμεσης δράσης στη Δυτική Μακεδονία. Επέστρεψε στην Αθήνα στις 3 Αυγούστου γεμάτος αισιοδοξία για την έκβαση του Αγώνα.

Μετά από 15 ημέρες ζήτησε κι έλαβε τετράμηνη άδεια από το στράτευμα για να αναλάβει επίσημα την αρχηγία του Μακεδονικού Αγώνα στην περιοχή της Καστοριάς και του Μοναστηρίου, κατόπιν υπόδειξης του Μακεδονικού Κομιτάτου. Λίγο πριν από την αναχώρησή του εξομολογείτο στη γυναίκα του: «...Αισθάνομαι πολύ, ο δυστυχής, την ευτυχίαν που αφήνω· αισθάνομαι ότι μ’ όλον τον ανήσυχον και νευρικόν χαρακτήραν μου ο βίος ο οποίος μου αρμόζει περισσότερον είναι ο ήσυχος και ο οικογενειακός. Αλλ’ από τινος δεν ηξεύρω τι έπαθα· έγινα όργανον δυνάμεως πολύ μεγάλης, ως φαίνεται, αφού έχει την ισχύν να κατασιγάση όλα τ’ αλλα αισθήματά μου και να με ωθή διαρκώς προς την Μακεδονίαν». Και από τη Λάρισα συμπλήρωνε με νέο γράμμα προς την σύζυγό του, ωσάν να προαισθανόταν το τέλος του: «...Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλη μου την ψυχήν και με την ιδέαν, ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και εγώ την ακράδαντον πεποίθησιν, ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω την Κυβέρνησιν και την κοινήν γνώμην περί τούτου...».

Στις 28 Αυγούστου ο Καπετάν Μίκης Ζέζας διέβη τα σύνορα, συνοδευόμενος από αρκετούς Μακεδόνες, Λάκωνες και Κρήτες, και στα μέσα Σεπτεμβρίου στρατοπέδευσε στην περιοχή της Καστοριάς. Στις 13 Οκτωβρίου του 1904 εισήλθε στο χωριό Στάτιστα για να αναπαυτεί αυτός και οι άνδρες του. Όμως, ο Βούλγαρος αρχικομιτατζής Μήτρος Βλάχος, προκειμένου να τον βγάλει από τη μέση, ειδοποίησε τις οθωμανικές αρχές. Επί τόπου κατέφθασε ισχυρό στρατιωτικό απόσπασμα, αποτελούμενο από 150 άνδρες και στη συμπλοκή που ακολούθησε, ο Παύλος Μελάς τραυματίστηκε σοβαρά στην οσφυϊκή χώρα και μετά από μισή ώρα άφησε την τελευταία του πνοή.

Το κεφάλι του αποκόπηκε από τους συμπολεμιστές του και τάφηκε στο ναό της Αγίας Παρασκευής στο Πισοδέρι. Το σώμα του παραδόθηκε από τις οθωμανικές αρχές στον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό (Καραβαγγέλη) και τάφηκε στον βυζαντινό ναό των Ταξιαρχών στην Καστοριά, όπου αναπαύεται και η κάρά του από το 1950. Στον ίδιο ναό έχει ταφεί και η σύζυγός του Ναταλία, κατ’ επιθυμίαν της.

Ο θάνατος του Παύλου Μελά έγινε γνωστός στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου και συγκλόνισε την κοινή γνώμη, λόγω του ακέραιου και αγνού χαρακτήρα του ανδρός, αλλά και του γνωστού ονόματος της οικογένειάς του, που είχε μεγάλους δεσμούς με τη Μακεδονία και την κοινωνία των Αθηνών. Η θυσία του σηματοδότησε την ουσιαστική έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα, που κορυφώθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/807#ixzz3G3SbPlJg