Στην Πνευματική ζωή, είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο , τότε νοιώθεις όμορφα. Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νοιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό, στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο [1] ,μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.
Είναι σκοτεινά. Δεν ξέρω και πολλά για το πού βρίσκομαι. Ωραία είναι πάντως. Ζεστά και φιλόξενα. Δεν μπορώ να δω. Μπορώ, όμως, να νιώσω. Οι αισθήσεις μου λειτουργούν στο έπακρο.
Μπορώ νʼ ακούω τα πάντα. Είναι η καλύτερη κρυψώνα εδώ μέσα. Μπορώ να κρυφακούω, όσα οι άλλοι δε θα έλεγαν ποτέ αν ήμουν μπροστά τους. Ευχή και κατάρα. Ακούω, ναι μεν, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω όσα τρυπούν τʼ αυτιά μου. Λέξεις, ήχοι, ψίθυροι φτάνουν αλλοιωμένοι. Μόνο τη δική σου φωνή ξεχωρίζω. Μόνο αυτή με ηρεμεί και με καθησυχάζει. Δε σε ξέρω, αλλά μπορώ να σε φαντάζομαι. Η χροιά σου βγάζει ζεστασιά κι οικειότητα. Νιώθω όμορφα όταν σʼ ακούω. Νιώθω πως έχω μια συντροφιά.