Πατέρα ακούς;

Τον έχασα όταν ήμουν 27 ετών, το 2001. Τέτοιες ημέρες ήταν. Ιούλιος! Ημουν αρκετά μεγάλος για να μη νιώσω ορφανός, και αρκετά μικρός για να μου λείπει όσο περνάει ο καιρός ολοένα και περισσότερο.

Στο μεταξύ όμως, φίλε αναγνώστη, η σχέση μου μαζί του είχε διαμορφωθεί έτσι που για όσα λάθη κι αν έκανα στη ζωή μου, με είχε προειδοποιήσει. Για τα σωστά; Με καθοδήγησε, δεν μου τα επέβαλε! Σήμερα, ετών 40 (και δεν ντρέπομαι) έχω το δικαίωμα να λέω ότι οι άνθρωποι, από τα μικράτα τους κιόλας, αξίζουν να κάνουν τα λάθη που θα τους δείξουν πως να βρουν μόνοι τους το σωστό δρόμο.
 
Πατέρα, εσύ, που μεγαλώνεις το παιδί σου με σκοπό να το δεις μία μέρα να μεγαλουργεί, άκου! Θα σου πω ευθύς εξαρχής, ότι προσωπικά δεν έχω την εμπειρία σου, αλλά, αν παραδεχθείς ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις κι εσύ πάντα την συνταγή και τη γνώση για να καθοδηγήσεις τον αξιολάτρευτο γιο σου σε όποια (διαφορετική) διαδρομή κι αν επιλέξει να ακολουθήσει, τότε θα συνεννοηθούμε!
 
Αφορμή για αυτό το σημείωμα στάθηκε η μεταγραφή του νεαρού Μωραΐτη στην ΑΕΚ. Υποπτεύομαι ότι για τις δυνατότητες του μικρού, θα ξέρετε ήδη αρκετά πράγματα. Εγώ δε θα ήθελα όμως να αναφερθώ στον πιτσιρίκο, διότι προς το παρόν, το μόνο που έχει καταφέρει να χτίσει είναι σωστή νοοτροπία, που σε συνδυασμό με το ταλέντο του, διαμορφώνει ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο project. O Μωραΐτης, όχι μόνο δεν είναι παίκτης ακόμα για να αφιερώνονται εκατοντάδες λέξεων και ύμνων από επαγγελματίες δημοσιογράφους, αλλά θα περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να γίνει κιόλας. Κι όταν δικαιώσει τις προσδοκίες, εδώ είμαστε.
 
Αυτή τη φορά θα το πιάσω ανάποδα, διότι τις περισσότερες φορές ασχολούμαστε με τον κακό πατέρα, που επηρεάζει αρνητικά τον γιο του. Εγώ θα αναφερθώ σε έναν καταπληκτικό πατέρα, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, έναν σπουδαίο οικογενειάρχη και μοναδικό συμπαίκτη... Τον Κώστα Μωραΐτη, τον πατέρα του Δημήτρη, που έχει κάνει τη δική του μεγάλη διαδρομή στο μπάσκετ, παίζοντας μέχρι και στον Ολυμπιακό και τον οποίο συνάντησα για δύο χρόνια ως συμπαίκτη στο Παλαιό Φάληρο.
 
Με εξαίρεση μία φορά που βρέθηκε στις εξέδρες του ΟΑΚΑ και δέχθηκε με χίλια παρακάλια να ξεπεράσει την ταπεινότητά του και να δεχθεί να μιλήσει στην κάμερα του ΟΤΕ TV στον αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανιώνιο, δεν έχουμε ξαναβρεθεί ποτέ από τα χρόνια της τέντας του Ρέστειου.
 
Αν ο νεαρός Μωραΐτης, όμως, έχει μία επιπλέον ελπίδα να αγωνιστεί σε υψηλότερο επίπεδο και να αγγίξει το όριο που προβλέπει το τεράστιο ταλέντο του, τότε αυτή είναι ο πατέρας του, ο Κώστας! Αυτός που όλα τα προηγούμενα χρόνια, τον δίδαξε μεν, δεν τον ευνούχισε δε. Ηταν διακριτικά κοντά του, όσο και μακριά για να του προσφέρει την αίσθηση της ατομικής πρωτοβουλίας κι ευθύνης. Αυτόν που δεν πήρε τηλέφωνο κανένα δημοσιογράφο να τον ενημερώσει ότι έχει κι ένα γιο, όπως ο Βουτσάς με το κότερό του.

Αυτόν που δεν γκρίνιαξε σε κανένα προπονητή, διότι ως πρώην παίκτης και μάλιστα σε πολύ σκληρές εποχές και καταστάσεις, ξέρει πως η φάση είναι καπως έτσι... «Κανόνας νο 1: Ο προπονητής έχει πάντα δίκιο... Κανόνας νο 2: Οταν ο προπονητής δεν έχει δίκιο, κοίτα τον Κανόνα νο 1». The name of the game!
 
Ο πατέρας Μωραϊτης δεν πίστεψε (ούτε πιστεύει) ότι ο κανακάρης του είναι ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο καλύτερος, ο πιο γρήγορος, ο πιο γαμάτος. Τον συμβούλευσε, αλλά ποτέ δεν τον έπνιξε! Του φώναξε, αλλά ποτέ δεν τον χτύπησε. Του τόνισε ότι έχει κάποια καλά στοιχεία, αλλά ουδέποτε σταμάτησε να του επαναλαμβάνει μία λέξη: «Δουλειά».
 
Και κυρίως, δεν τον σύγκρινε με κανέναν συμπαίκτη του! Αν ο μικρός Μωραΐτης έχει μεγάλη τύχη να παίξει δεν το οφείλει στο DNA του πατέρα του, αλλά στον χαρακτήρα του.
 
Πατέρα ακούς; Εσύ που νομίζεις ότι έχεις άποψη για τα πάντα... Για εσένα λέω! Εσύ που, είτε ο γιος σου αποφασίσει να γίνει Αστροναύτης, είτε ποδοσφαιριστής, δε θα ξεχάσεις την γαμημένη συνήθεια να λες: «Εγώ θα σου πω τι πρέπει να κάνεις».
 
Ο ελληνικός αθλητισμός και ιδιαίτερα το μπάσκετ κουβαλάει το σταυρό του «πατέρα» και πολύ περισσότερο τα παιδιά. Δεν είναι θέμα διαπαιδαγώγησης, αγάπης, ή έλλειψης ενδιαφέροντος αγαπημένε πατέρα! Δε σου στερεί κανείς το δικαίωμα να μεγαλώσεις το παιδί σου σύμφωνα με τα πρότυπά σου, δηλώνοντας παράλληλα όμως, άγνοια για τη συνταγή που κάνει ένα παιδί, παίκτη! Δεν ξέρεις! Και δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις! Μην παριστάνεις ότι γνωρίζεις!
 
Ειδικά, εσύ που χρεώνεις την προσωπική αποτυχία σου να διακριθείς: στο σύστημα, στους κακούς προπονητές, στα συμφέροντα, στην αναξιοκρατία, στις δολοπλοκίες που στήθηκαν εις βάρος σου, στο φεγγάρι που ήπιε και μέθυσε, στους Νεφελίμ και τους ΑΝΕΛ. Σε όλους τους άλλους, πλην του εαυτού σου.
 
Και βέβαια, ούτε εσύ, που δεν έγινες ποτέ μέλος ενός αθλητικού συνόλου. Ειδικά, εσύ καλέ μου πατέρα, είσαι εντελώς ακατάλληλος για να επέμβεις περισσότερο απ'όσο ορίζει ο ρόλος σου ως γονέας, στο παιδί σου που θέλει να γίνει αθλητής.
 
Δε γνωρίζετε!!!

Οσο για εσένα, που έχεις την άποψη ότι ο κανακάρης σου είναι ένα σπάνιο υβρίδιο μεταξύ Μάικλ Τζόρνταν και Τιμ Ντάνκαν, ή για εσένα που αναζητάς τη λύση του οικονομικού προβλήματός σου μέσω του παιδιού σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι μείνεις εντελώς αποστασιοποιημένος. Με μαθηματική ακρίβεια θα το οδηγήσεις στην απόλυτη καταστροφή. Αργά ή γρήγορα.
 
Πατέρα ακούς;
 
Μη πεις στο παιδί σου, πως και πότε πρέπει να σουτάρει!
 
Δίδαξέ τον τι σημαίνει ομάδα, κοινωνικό σύνολο... Μίλα του για τους ρόλους. Για τον σεβασμό στον διπλανό και την ανωτερότητά του. Αυτή που ναι, πράγματι μπορεί να έχει ο συμπαίκτης. Αυτή είναι που θα κάνει και το δικό σου παιδί ακόμα καλύτερο. 
 
Μην προσπαθείς να του υπενθυμίζεις διαρκώς ότι είναι πολύ σπουδαίος. Θύμιζέ του ότι όσο καλός κι αν είναι, αν δεν χύσει αίμα και ιδρώτα, δε θα καταφέρει τίποτα.
 
Φρόντισε με το έναν ή τον άλλο τρόπο να υιοθετήσει ο μικρός σου, ότι πρέπει να έχει αξίες...
 
Κόψε κάθε κουβέντα που έρχεται στον προπονητή και πόσο άσχημα του φέρεται. Δως του να καταλάβει ότι ο ίδιος με την προσπάθειά του μπορεί να αποδείξει αν ο κόουτς κάνει λάθος ή όχι.
 
Χρησιμοποίησε τον εκάστοτε προπονητή για να μάθεις, να διδαχθείς, και ποτέ μην επιχειρήσεις να του διδάξεις. Δεν ξέρεις ούτε τα μισά από αυτόν.
 
Δώσε μάχη για να εξαφανιστούν πάσης φύσεως δικαιολογίες...
 
Λειτούργησε σαν πατέρας, μέντορας, όχι σαν προπονητής, ειδήμων που στο κάτω κάτω δεν είσαι.
 
Επίτρεψε στο παιδί σου να κάνει λάθος και να βρει το δρόμο του μέσα από αυτό.
 
Μην το πιέσεις, μην υπερτιμάς διαρκώς τα ατομικά χαρακτηριστικά του, μην πιστέψεις ποτέ ότι το παιδί σου θα γίνει σπουδαίο μόνο του. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όσοι προσπάθησαν να το κάνουν ατομικό, έγιναν παίκτες χαμηλού επιπέδου, ή στην καλύτερη περίπτωση οι «μαλάκες» της υπόθεσης που δεν στέριωσαν πουθενά.
 
Ακου πατέρα. Και δε θα χάσεις! Ο Κώστας Μωραΐτης δεν χρειάστηκε να ακούσει. Ηξερε τι πρέπει να κάνει και πλέον μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει ένα γιο που ουδείς μπορεί να προβλέψει μέχρι που μπορεί να φτάσει, αλλά ήδη οι πάντες στάζουν μέλι για το χαρακτήρα του. Πρόσεξε, πατέρα, όχι για την αδυναμία του να υπερασπιστεί το δίκιο του, ή να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του. Για τον χαρακτήρα του. Και τη νοοτροπία του. Τα στοιχεία που εν τέλει ξεχωρίζουν τους μεγάλους παίκτες, από τους μικρότερους. 

«Η επιτυχία ή η μη επιτυχία του παιδιού σου στον αθλητισμό δεν υποδεικνύει τι είδους γονέας είσαι. Αλλα αν ένας αθλητής είναι διαχειρίσιμος προπονητικά,  που σέβεται, που είναι σπουδαίος συμπαίκτης, που είναι πνευματικά δυνατός ανθεκτικός και που προσπαθεί για το καλύτερο, αυτό ναι είναι μία άμεση αντανάκλαση της διαπαιδαγώγησης σου...»



ΠΗΓΗ http://www.sdna.gr/