Η στάση της Γερμανίας από την εποχή του Βασιλιά Όθωνα, έως και σήμερα με την επιβολή του τρίτου μνημονίου στην Ελλάδα, επικεντρώνεται , εκτός όλων των άλλων , στην συνεχή και διαχρονική λεηλάτηση του πολιτιστικού και εκκλησιαστικού πλούτου της χώρας .
Επίσης είχε και έχει πάντα ως στόχο την υποβάθμιση της Ορθοδοξίας , που αποτελεί την αέναη «ασπίδα» του ελληνισμού, στην μακραίωνη διαδρομή της μάχης για την επιβίωση του. Είχαν διαπιστώσει από νωρίς οι «Τέυτονες», ότι η ορθοδοξία σε αρμονία με τον ελληνισμό , κάποια στιγμή θα μπορούσε να «ξαναγεννήσουν» ένα νέο Βυζάντιο, κάτι που θα αποτελούσε «κόλαφο» στα σχέδια τους για την απόλυτη κυριαρχία στην Ευρώπη.
Από την εποχή που μας επέβαλαν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι μας , μετά την ελληνική εθνική επανάσταση του 1821, το πρώτο «μνημόνιο» με «επίσημο» τοποτηρητή τον βασιλιά Όθωνα από την Βαυαρία, έβαλαν στο « μάτι» την πολύτιμη εκκλησιαστική περιουσία και τις Μονές στην πατρίδα μας.
Μάλιστα, πρώτη η αντιβασιλεία , λόγω της αδυναμίας της πρώτης επιτροπής να υποδείξει τρόπο αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, δια Βασιλικού Διατάγματος (Β. Δ.) διατάσσει, όπως όλα τα έσοδα των μονών και των μετοχίων που είχαν εγκαταλειφθεί, να εισπράττονται για λογαριασμό των γενικών εξόδων του Δημοσίου με σκοπό την βελτίωση των εκκλησιαστικών πραγμάτων και της Παιδείας. Στα παραπάνω περιλαμβάνονται και οι μονές των οποίων ο αριθμός των μοναχών ανέρχονταν σε 6, οι οποίοι μετατίθονταν σε άλλες μονές. Το έργο αυτό ανατέθηκε στους κατά τόπους Νομάρχες, οι οποίοι απέδιδαν λόγο για την ορθή διαχείριση ή μη, στην Γραμματεία επί των Εκκλησιαστικών και της Παιδείας. Αυτό μας θυμίζει το σημερινό τρίτο μνημόνιο και τον τρόπο που υλοποιείται.
Βλέπουμε δηλαδή πως η όλη διακυβέρνηση, διάλυση, διαχείριση κ.λ.π. των μονών αναθέτονταν στην Κυβέρνηση, ενάντια στους Εκκλησιαστικούς Κανόνες οι οποίοι όριζαν την εποπτεία των μονών στον οικείο επίσκοπο. Βέβαια πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού οι Επίσκοποι στην ουσία ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, τους οποίους όριζε ή έπαυε η Αντιβασιλεία. Κύριος εμπνευστής μιας «νέας εκκλησίας», ως θεσμού υποταγμένου στην κρατική διαχείριση των λειτουργιών, που θα περιόριζε τις λατρευτικές «δεισιδαιμονίες» των Ορθοδόξων και κυρίως τον «αναχρονιστικό» μοναχισμό, δεν ήταν άλλος από τον αντιβασιλέα και υπουργό επί των εκκλησιαστικών Λουδοβίκο Μάουρερ.
Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς στο «Ορθοδοξία και Δύση», σελίδα 267: «Ο Μάουρερ θεωρούσε την εκκλησία ως μια κρατική υπηρεσία υποταγμένη στην πολιτική διοίκηση. Το πρότυπο γι’ αυτόν ήταν η κατάσταση στην πατρίδα του την Βαυαρία, όπου η κοσμική εξουσία είχε πλήρη κυριαρχία πάνω στην καθολική και προτεσταντική εκκλησία. Οι καθολικοί επίσκοποι επιτρεπόταν να αλληλογραφούν με τη Ρώμη μόνο με τη διαμεσολάβηση του βασιλιά. Και η προτεσταντική εκκλησία της Βαυαρίας βρισκόταν στη παράδοξη θέση να έχει ως «υπέρτατο επίσκοπό» της τον καθολικό βασιλιά».
Το 1833 διορίζεται ο Κωνσταντίνος Σχινάς μέλος στην επιτροπή εξακρίβωσης της οικονομικής κατάστασης της Εκκλησίας και των μοναστηριών καθώς και πρόεδρος της επιτροπής για την οργάνωση των σχολείων. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης στην Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου που διόρισε η Αντιβασιλεία και επίτροπος επικρατείας στην Ιερά Σύνοδο. Επί υπουργίας του λοιπόν, αποφασίζεται:
- Να εκτεθούν σε δημοπρασία προς ενοικίαση τα κτήματα των μονών
- Τα ιερά σκεύη, βιβλία κ.λ.π. να φυλαχθούν μέχρι νεότερης απόφασης από τους κατά τόπους επισκόπους
- Τα κλειδιά των εγκαταλειμμένων μονών να δοθούν στον επίσκοπο, ο οποίος είχε την εντολή να φροντίζει για την λειτουργία του ναού που βρίσκονταν μέσα στη μονή μία φορά την βδομάδα ή τον μήνα.
Έτσι λοιπόν βρέθηκαν πολλά μοναστήρια, τα οποία είχαν λιγότερους από 6 μοναχούς διότι α) εξαιρούνταν οι δόκιμοι μοναχοί, οι οποίοι ήταν ηλικίας κάτω των 25 ετών, β) πολλοί μοναχοί, φοβούμενοι την διάλυση της μονής τους, είχαν αναχωρήσει για μεγαλύτερες μονές, και γ) οι ίδιοι οι ηγούμενοι των μοναστηριών, επειδή φοβούνταν φορολογία των μονών, δεν ανέφεραν τον ακριβή αριθμό των μοναχών που εγκαταβιούσαν σε αυτά.
Δια του Βασιλικού Διατάγματος (Β. Δ.) της 25ης Φεβρουαρίου 1834, καταργήθηκαν όλες οι γυναικείες μονές, εκτός από τρεις, οι δε μοναχές κάτω των 49 ετών, προτρέπονταν να εγκαταλείψουν την μοναχική ζωή, εκτός βέβαια από αυτές που ήταν ομολογουμένως αμέμπτου διαγωγής, και οι μονές θα έπρεπε να αριθμούν τουλάχιστον 30 μοναχές για να μπορούν να επιζήσουν και να μην διαλυθούν. Το διάταγμα περαιτέρω κάνει λόγο για διοίκηση των γυναικείων μονών από διπλή εξουσία, πνευματική από τον οικείο επίσκοπο και κοσμική από τον εκάστοτε Νομάρχη.
Για να συγκρίνουμε την άκρως επικίνδυνη «προτεσταντική λογική» των Γερμανών, αναφέρεται ότι, ούτε οι απολίτιστοι Τούρκοι δεν «πείραξαν» την κτηματική περιουσία των μονών και την λειτουργία τους κατά περιόδους, η οποία την εποχή εκείνη ήταν πολύ μεγάλη. Οι Τούρκοι δεν έθιγαν ποτέ τα μοναστηριακά κτήματα, που τα θεωρούσαν ιερά («βακούφικα»), με αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας να δωρίζουν τα κτήματά τους σε μονές, με τη συμφωνία να τα εκμεταλλεύονται οι ίδιοι ή και τα παιδιά τους όσο ζουν.
Ερχόμαστε στην συνέχεια στην στυγνή γερμανική κατοχή του 1941-1945, και βλέπουμε ένα πραγματικό όργιο από πλευράς των κατοχικών αρχών . Σύμφωνα με υπολογισμούς, περίπου 8.500 ελληνικές αρχαιότητες ανυπολόγιστης αξίας βρίσκονται ακόμη και σήμερα στην Γερμανία , καταδεικνύοντας σαφέστατα ότι οι Γερμανοί κατακτητές έδρασαν βάσει καλά προγραμματισμένου σχεδίου στην Ελλάδα, από την εποχή του μεσοπολέμου , όταν «πλάκωσαν» ξαφνικά πολλοί Γερμανοί αρχαιολόγοι.
Σύμφωνα με πίνακα από το Υπουργείο πολιτισμού 8.500 τεμάχια αρχαίων, βυζαντινών αντικειμένων τέχνης και πολιτισμού ανυπολόγιστης αξίας, κοσμούν Μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην χώρα αυτή. Ο πίνακας αυτός υλοποιήθηκε το 1946, από Έλληνες κρατικούς υπαλλήλους , αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε ουδέποτε από καμία ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις μας με την Γερμανία.
Μία τέτοια ακριβώς περίπτωση αποτελεί και το δώρο του Ρώσου Προέδρου στον Έλληνα Πρωθυπουργό , κατά το τελευταίο ταξίδι στην Μόσχα. Ο Ρώσος πρόεδρος δώρισε στον Έλληνα πρωθυπουργό την εικόνα του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνος η οποία είχε κλαπεί στα χρόνια της κατοχής από τον αξιωματικό των Ναζί, από μοναστήρι της Σπάρτης.
Ο Ταγματάρχης Μίλερ έμεινε γνωστός στην ιστορία ως χασάπης της Κρήτης επειδή διέταξε την σφαγή στην Βιάννο.
Είχε συλληφθεί από τους Ρώσους που τον παρέδωσαν στις ελληνικές αρχές και εκτελέστηκε στην Κρήτη το 1947. Η ρωσική κυβέρνηση αγόρασε την εικόνα από τους συγγενείς του, με σκοπό να την δωρίσει στο ελληνικό κράτος.
Εδώ έχουμε ένα σαφές παράδειγμα παράνομης «οικειοποίησης» από τους συγγενείς του Γερμανού Ναζί αξιωματικού, μιας ελληνικής θρησκευτικής εικόνας χωρίς ίχνος ντροπής . Δεν σκέφτηκε ούτε ένας συγγενής του Μίλερ, να παραδώσει οικειοθελώς την εικόνα των Αγίων Σπυρίδωνα και Νικολάου, στην ελληνική Πρεσβεία. Όσο για τις ρωσικές αρχές, αυτές πλήρωσαν ένα σεβαστό ποσό για να την αποκτήσουν και να την δωρίσουν στον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Επίσης μετά την τουρκική κατοχή κατά την περίοδο 1975-1979 στο μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Αντιφωνητή, στην Κύπρο, άρχισε η συστηματική καταστροφή και αφαίρεση των τοιχογραφιών του Καθολικού από τους έτερους ιερόσυλους , τους Τούρκους . Οι τοιχογραφίες που αποτοιχίσθηκαν, φυγαδεύτηκαν από τον Τούρκο αρχαιοκάπηλο Aϊντίν Ντικμέν στις αγορές του εξωτερικού μαζί με τις περίφημες εικόνες του ναού.
Tο 1997 η Kύπρος κέρδισε μια μεγάλη νίκη στον εντοπισμό και επανάκτηση κλεμμένων θησαυρών της, στους οποίους περιλαμβάνονται έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας του 6ου έως του 15ου αιώνα (τοιχογραφίες, εικόνες, μωσαϊκά κ.ά.). Tα έργα αυτά βρέθηκαν στο Mόναχο, στην κατοχή του Tούρκου αρχαιοκάπηλου Aϊντίν Nτικμέν, ο οποίος τα μετέφερε στο Mόναχο από εκκλησίες που βρίσκονται στην κατεχόμενη από τα Tουρκικά στρατεύματα περιοχή της Kύπρου. Ο Ντικμέν συνελήφθηκε τελικά τον Οκτώβριο του 1997 κατά τη διάρκεια επιδρομής της αστυνομίας της Γερμανίας η οποία για οκτώ μήνες βρισκόταν σε στενή επαφή και συνεργασία με τις Αρχές Ασφαλείας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στα δύο διαμερίσματα του Ντικμέν στο Μόναχο ανευρέθη αριθμός κιβωτίων τα οποία περιείχαν κυπριακά έργα τέχνης. Η αξία των εν λόγω μωσαικών, εικόνων και τοιχογραφιών του 6ου, 12 ου και 15 ου αιώνα ξεπερνούσε τα 50 εκατομμύρια δολλάρια. Τα μωσαικά που απεικόνιζαν τους Αγίους Θαδδαίο και Θωμά ανήκουν στην εκκλησία της Κανακαριάς, ενώ οι τοιχογραφίες μεταξύ των οποίων και αυτές της Μέλλουσας Κρίσης και του Δέντρου του Ιωνά είχαν κλαπεί από το μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Αντιφωνητή.
Δυστυχώς όμως η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας η οποία τώρα έχει στην κατοχή της αυτούς τους κλεμμένους κυπριακούς θησαυρούς, αρνείται(!!!) μέχρι σήμερα να τους επιστρέψει όλους στην Εκκλησία της Κύπρου που είναι και η νόμιμη κάτοχος τους.
Όπως λοιπόν γίνεται απολύτως κατανοητό και σε ανάλυση από την ιστοσελίδα μας pentapostagma.gr, ομιλούμε για ένα διαχρονικό έγκλημα, των « Τευτο-Ούννων Αλαμανών»( σύμφωνα με Έλληνα διανοούμενο), στην Πατρίδα μας και την Ορθοδοξία. Μας μισούν και μας φοβούνται ταυτόχρονα , γιατί ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσουν τα ελληνικά πανανθρώπινα ιδεώδη, τον ελληνικό πολιτισμό, που από κοινού με την ορθοδοξία δίνουν μια άλλη πνοή στο ανθρώπινο γένος. Δείχνουν να μας «θαυμάζουν» με δηλώσεις πολιτικών τους , διάφορες εκδηλώσεις και άλλα « τέτοια» , αλλά την ίδια στιγμή μας «σημαδεύουν» με την κάννη των όπλων τους. Το σίγουρο όμως είναι ότι ειδικά οι «Γερμανοί» , με την στάση τους και τα σχέδια τους για όλη την Ευρώπη, ειδικά το τελευταίο διάστημα έθεσαν σε «κίνηση» δυνάμεις πέρα και πάνω από τον ανθρώπινο νού, οι οποίες θα «σφραγίσουν» την μοίρα των γεγονότων το επόμενο διάστημα.
Βιβλιογραφία
πηγή: http://www.pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου