Θανάσης Παπαδημητρίου
Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξουμε, θα έλεγα για πολλά χρόνια καθαρίσαμε. Όπως όλα δείχνουν, αυτόν τον χειμώνα πιθανόν να συμβούν όσα δεν συνέβησαν τα τελευταία εκατό χρόνια.
Οι σημαντικές εξελίξεις όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, σε συνάρτηση με τα όρια που τείνει να αγγίξει η ευρωζώνη, οδηγούν στα άκρα μια σειρά από συμπεριφορές και πολιτικές κινήσεις των αρχηγών των χωρών που εμπλέκονται σε όλο αυτό το σκηνικό.
Στο επίκεντρο είναι η χαοτική κατάσταση στη Συρία, η οποία μετατρέπεται σε τυφώνα που είναι έτοιμος να καταπιεί ολόκληρη την περιοχή, από την Τουρκία μέχρι τη Σαουδική Αραβία.
Η απόφαση για ανατροπή του Άσαντ έχει εμπλέξει όλες τις γύρω χώρες, οι οποίες απειλούνται με διάλυση. Όλα δείχνουν ότι μετά από 100 χρόνια από τη συμφωνία Σάικς-Πικό (Sykes-Picot Agreement), οδεύουμε σε μια νέα συμφωνία, η οποία θα καθορίζει νέα κράτη με νέα σύνορα.
Οι αποφάσεις για την προώθηση μιας σειράς ενεργειών φαίνεται να έχουν παρθεί στα μέσα του 2012, μετά από επανασχεδιασμό των χώρων επιρροής ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ.
Τι είναι αυτό, όμως, που οδήγησε στο να έρθουν αντιμέτωποι Γερμανία και Τουρκία με τις ΗΠΑ;
Ποια είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν τις επιλογές Ρώσων και Αμερικάνων στην ευρύτερη περιοχή τόσο της Ευρώπης όσο και της Α. Μεσογείου και της Μ ανατολής;
Ίσως διαφορετικοί παράγοντες να είναι αυτοί που ώθησαν τις δυο μεγάλες δυνάμεις να σταθούν συνεργαζόμενες, με μια λογική λυκοφιλίας, φυσικά, απέναντι στην ΕΕ όχι των Ευρωπαίων αλλά των Γερμανών.
1) Η δυνατότητα παραγωγής ενέργειας από σχιστόλιθο, γεγονός που οδήγησε για πρώτη φορά στην ιστορία τις ΗΠΑ σε ενεργειακή αυτονομία. Μάλιστα άλλαξε και ο νόμος για να μπορούν να κάνουν εξαγωγή σε τρίτες χώρες.
2) Ο εντοπισμός μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και
3) Η προσπάθεια της Γερμανίας να υποσκελίσει όλες τις υπόλοιπες χώρες μέσα στη ΕΕ ώστε να γίνει η μοναδική χώρα που θα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, μετατρέποντας την ΕΕ σε Γερμανική ΕΕ.
Όντας, πλέον, αυτάρκεις ενεργειακά οι ΗΠΑ αποδεσμεύονται από την ανάγκη διατήρησης, με κάθε τρόπο, του «Status Quo» της Μ Ανατολής, οπότε μπορούν να ρίξουν τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια για μεγαλύτερο έλεγχο της ανατολικής Ασίας, δηλαδή της περιοχής με την μεγάλη αγορά και τον μισό σχεδόν πληθυσμό της γης.
Παράλληλα να προχωρήσουν στον επανασχεδιασμό των συνόρων με όρους φυλετικούς, θρησκευτικούς, διαμορφώνοντας κράτη πιο ομογενή, πλην όμως θα πρέπει να στηθούν από την αρχή, γεγονός που σημαίνει τεράστιες επενδύσεις.
Μια χαλάρωση της παρουσίας, όμως, στην περιοχή θα δημιουργούσε πρόβλημα ανασφάλειας στο Ισραήλ. Τόσο τα πυρηνικά του Ιράν, όσο και τα χημικά της Συρίας θα έπρεπε να βγουν από τη μέση, με στόχο τον καθησυχασμό του Τελ Αβίβ.
Με την αλλαγή της ηγεσίας και των προσανατολισμών της Τεχεράνης, καθώς και με το γεγονός της χρήσης των χημικών στη Συρία (όχι τυχαία) και φυσικά τον θάνατο εκατοντάδων δεκάδων αθώων, παρακολουθήσαμε να ικανοποιούνται και οι δυο όροι που σίγουρα έθεσαν οι Ισραηλινοί για μια τέτοια εξέλιξη.
Ένας ακόμα παράγοντας σοβαρός ο οποίος, σίγουρα, τέθηκε στο τραπέζι ήταν και η ΧΑΜΑΣ, που από ότι φαίνεται το μέλλον της γίνεται όλο και πιο αβέβαιο.
Ο εντοπισμός των υδρογονανθράκων στην Α. Μεσόγειο είναι σίγουρα ο επόμενος σημαντικότατος παράγοντας που επηρεάζει τη διαμόρφωση των χωρών στη νέα εποχή που έρχεται.
Ταυτόχρονα, με την υπογραφή των μνημονίων ξεκινάει και αναμόχλευση του ζητήματος της ύπαρξης των υδρογονανθράκων και ω του θαύματος, όσα δεν έγιναν από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο που μιλούσαν για τα πετρέλαια της Ελλάδας, έγιναν σε 4 χρόνια.
Είναι γεγονός ότι η Γερμανία μπορεί να φρόντισε να ευνουχίσει τους εταίρους της από οικονομικής πλευράς, με στόχο φυσικά τη επικυριαρχία της έναντι όλων, δεν έπαψε όμως να είναι εξαρτημένη ενεργειακά από τη Ρωσία κατά κύριο λόγο και να αισθάνεται όπως στη εποχή του Χίτλερ.
Τι πιο λογικό για τη χώρα που δεν έμαθε ποτέ από διπλωματία αλλά μόνο να δείχνει τα μπράτσα της, να προσπαθήσει εντελώς άγαρμπα, να αρπάξει με τίτλους κυριότητας μεγάλα κομμάτια της Ελλάδας και της Κύπρου, προσανατολιζόμενη φυσικά στη διάλυση των δυο χωρών. Σταθερός εταίρος της, βέβαια, σε κάθε βρωμοδουλειά στη περιοχή της Μεσογείου εδώ και δεκαετίες, η Τουρκία.
Θα ήταν, όμως, παράλογο να πει κανείς ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα άφηναν τη Γερμανία να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης, μιας Ένωσης λαών και παραγωγικών δυνάμεων, που σε πληθυσμό ξεπερνάει Ρωσία και ΗΠΑ μαζί.
Έτσι βλέπουμε την αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ απέναντι στον Ασαντ, όπου αποφασίστηκε η μη ανατροπή του, ενώ παράλληλα μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της σύστασης του ενιαίου και ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, ως ένα από αυτά που πρόκειται να διαμορφωθούν στην περιοχή.
Καταλύτης, επίσης, για την διάλυση των δεδομένων κρατών είναι και το Ισλαμικό κράτος, το οποίο φτιάχτηκε και ενισχύθηκε από τους Αμερικάνους προκειμένου να συγκροτηθεί η μεγάλη κοινότητα των σουνιτών της περιοχής, αλλά και για να χρησιμοποιείται σήμερα ως ο μπαμπούλας στην περιοχή και να δικαιολογούνται οι ελεύθερες παρεμβάσεις των Αμερικάνων.
Σε αυτό, φυσικά, ενισχυτικό ρόλο, έρχονται να παίξουν οι σφαγές, μια πρακτική που φέρνει στη συνείδηση των λαών της Δύσης εικόνες από τον Μεσαίωνα.
Η μεγαλύτερη αντίθεση πολιτισμών που θα μπορούσε να υπάρξει βγαίνει μπροστά από τη μια με τους Κούρδους, όπου πρωτοστατεί η γυναίκα το σύμβολο της γονιμότητας και της ζωής, και με τους τζιχαντιστές από την άλλη, με τις σφαγές και τους αποκεφαλισμούς, σύμβολα της πιο απεχθούς πράξης που σηματοδοτούν το θάνατο.
Την ίδια στιγμή μπαίνουν σε εφαρμογή τα σχέδια της διάλυσης της σημερινής Τουρκίας, η οποία ονειρεύεται χαλιφάτα, σε μια εποχή όμως που άρχισε ήδη η αντίστροφη μέτρηση για την οικονομίας της και τη συνοχή της. Κομμάτια της σημερινής Τουρκίας θα απαρτίζουν τους νέους κρατικούς σχηματισμούς με κυρίαρχο εκείνο του Κουρδικού.
Αυτό είναι και το γεγονός που αναφέρω σε άρθρο μου τον Μάρτιο με θέμα «Άρχισε η κάμψη της Γερμανίας – Από την Τουρκία στην Ουκρανία» που κάνει τη Γερμανία να ανοίξει το μέτωπο στη Ουκρανία, ελπίζοντας να βάλει απέναντι Ρωσία και ΗΠΑ, μια πράξη όμως που τη φέρνει να πέσει η ίδια στο λάκκο που άνοιξε, αφού σήμερα καλείται να παρακολουθεί την επιτάχυνση της οικονομικής της πτώσης.
Οι τελευταίες εξελίξεις, λοιπόν, δεν είναι κάτι το ανερμήνευτο ή το ουρανοκατέβατο.
Η Τουρκία σιγά σιγά ανοίγει τις πόρτες για να μπουν οι άνεμοι της διάλυσής της.
Ο Ερντογάν αντιλαμβανόμενος τα όσα πρόκειται να συμβούν, προσπαθεί να συσπειρώσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι κάτω από θρησκευτικό μανδύα.
Από τη μια προσπαθεί να τα έχει καλά στο εσωτερικό με τους Κούρδους, από τη άλλη βλέπει να απομονώνεται στη ευρύτερη περιοχή και η μόνη επιλογή που του μένει είναι η συνεργασία και ενίσχυση των τζιχαντιστών.
Στην Κομπανί οι Αμερικάνοι, ενισχύοντας σπασμωδικά τους Κούρδους, δυναμώνουν το Κουρδικό κίνημα στη Τουρκία που βλέπει την Άγκυρα να ενισχύει τους μακελάρηδες των ομοεθνών τους. Στη ουσία οι Αμερικάνοι έδωσαν στα χέρια του Ερντογάν μια βραδυφλεγή βόμβα που δεν ξέρει που να τη εναποθέσει.
Από τη άλλη, η Γερμανία φαίνεται αδύναμη πλέον να αντιδράσει, με κορυφαία στιγμή την πρόσφατη επίθεση στα χρηματιστήρια από τα αμερικανικά κεφάλαια, τα οποία καταβρόχθισαν σε μερικές ώρες αρκετό κομμάτι από τα θύματα της οικονομική πολιτικής του Βερολίνου, δίνοντας του να καταλάβει ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Φυσικά ακόμα δεν έχουν παραδοθεί τα όπλα και θα δούμε αρκετές προκλήσεις, όπως η περίπτωση με τα Σκόπια, όπου οι Γερμανοί προσπαθούν ακόμα να δείξουν ότι μπορούν να διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού, βασιζόμενοι και στους εν Ελλάδι Γκαουλάιτερ, αλλά και πάλι είναι πολύ λίγοι.
Παράλληλα, η Τουρκία θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ρήγματα στις σχέσεις του μετώπου, κάτι που πιστεύει ότι θα προκληθεί με τις αυθαιρεσίες της στην περιοχή της Κύπρου αλλά και στο Αιγαίο.
Η αποφασιστικότητα όμως των Αμερικάνων πλέον απέναντι στη Γερμανία και την Τουρκία εξελίσσεται με σφοδρότητα, όπου έρχεται να αρπάξει τα κομμάτια της ΕΕ που ετοίμασε το Βερολίνο για τον εαυτό του, κάτι που φάνηκε, όπως προανέφερα, με την αρπαγή μεγάλων μεριδίων τραπεζών στην πρόσφατη κρίση των χρηματιστηρίων.
Τη ίδια στιγμή Ο Μενέντεζ θυμήθηκε ότι η Τουρκία κατέχει παράνομα το 40% της Κύπρου.
Σε όλο αυτό το σκηνικό δεν λείπει φυσικά και η στοχοποίηση των ΜΜΕ της Δύσης στο πρόσωπο του Ερντογάν, του μοναδικού και ίσως του τελευταίου πολιτικού, ο οποίος μπορεί να κρατήσει ενωμένη την Τουρκία, με την ταύτισή του, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον Χίτλερ και τον Μπιν Λάντεν.
Το τραγελαφικό πάντως της όλης υπόθεση για άλλη μια φορά φέρνει ελληνική σφραγίδα, όπου η Γερμανοπροσανατολισμένη στο σύνολο της Ελληνική πολιτική ηγεσία αναγκάζεται, αφού τη σέρνουν από το μανίκι, να συνεργάζεται με το Ισραήλ, το οποίο βλέπει στη Ελλάδα τον πιο σίγουρο σύμμαχο για τη εξαγωγή του αερίου στην ΕΕ.
Ούτως ή άλλως πάντως για τη Ελλάδα η συνεργασία με Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ, ΗΠΑ και Ρωσία είναι μονόδρομος, κάτι που κατανοεί ο Ερντογάν και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ρήγματα, φοβερίζοντας και απειλώντας. Το πρόβλημα, δυστυχώς, γι αυτόν είναι ότι ο γκρίζος λύκος της Άγκυρας έχει πιαστεί στο δόκανο και είναι βαριά λαβωμένος.
Το ξέρει καλά ότι αν θα είχε απέναντι μόνο την Ελλάδα, θα του ήταν εύκολα διαχειρήσιμη η κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι πρωταρχικά έχει απέναντι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.
tribune.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου