Αυτοπεποίθηση και παιδί

Πατέλη Νάσια - Αρθρογράφος - Εκπαιδευτικός

Πολλές μαμάδες, συχνά εκφράζουν φόβους σχετικά με τον υποχωρητικό, ευαίσθητο χαρακτήρα του παιδιού τους και τότε η λέξη αυτοπεποίθηση πέφτει στο τραπέζι για συζήτηση. Είναι συχνά ένα θέμα που στα «πηγαδάκια» που κάνουν οι γονείς έξω από τα σχολεία, τις πρωινές ώρες θίγεται έντονα.

Το ζήτημα θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε όχι ως ψυχολόγοι αλλά ως γονείς, ξεκινώντας αρχικά με το ερώτημα τι είναι αυτοπεποίθηση. Αυτοπεποίθηση λοιπόν ορίζεται ως η απόλυτη πίστη προς τον εαυτό μας και τις ικανότητες μας.

Γιατί όμως ένα παιδί δεν έχει αυτοπεποίθηση; Υπάρχει περίπτωση το παιδί να είναι απλά υπερευαίσθητο, να χρειάζεται στήριξη και πολλές αγκαλιές. Ίσως παράγοντες κοινωνικοί - οικογενειακοί, ένα διαζύγιο π.χ. το έχουν επηρεάσει, ίσως το έχουν μαλώσει πολύ.

Το παιδί που πιστεύει στον εαυτό του, είναι ήρεμο, χαμογελαστό σε γενικές γραμμές, διεκδικεί, προσπαθεί και νιώθει καλά για αυτό, δεν απογοητεύεται εύκολα αν αποτύχει.

Σε αυτό το σημείο εύλογα αναρωτιέται κανείς, αν οι παραπάνω δύο γραμμές κλείνουν μέσα τους τον μελλοντικά ευτυχισμένο άνθρωπο. Ίσως. Όμως και εκείνο το παιδί που είναι πολύ-πολύ ευαίσθητο, φοβισμένο, λίγο αρνητικό, άριστο ίσως σε ότι κάνει και αυτό το παιδί έχει πολλά να μας πει στο μέλλον.



Πως να το βοηθήσουμε:

Θα πρέπει καθημερινά να μετράμε τα μπράβο που ξεστομίζουμε, είναι σημαντικό να είναι πιο πολλά από τα αρνητικά σχόλια μας.

Να κρατήσουμε τους προσωπικούς μας φόβους για τον εαυτό μας.

Να αφήνουμε το παιδί να παίρνει πρωτοβουλίες, να προσπαθεί να κάνει κάτι μόνο του, άσχετα με το αν θα πετύχει ή όχι, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού για παράδειγμα.

Επειδή το παιδί αντιγράφει τους μεγάλους, καλό είναι να δείχνουμε θετικότητα απέναντί του, αυτή τη θετική στάση μας το παιδί την εσωτερικεύει αυτόματα.

Αξίζει να κάνουμε προσπάθεια να μην ουρλιάζουμε, να μην το χτυπάμε όταν κάνει κάποια σκανδαλιά, να μην του μιλάμε απαξιωτικά.

Είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιούμε λέξεις όταν του μιλάμε έτσι ώστε να δημιουργούμε μια θετική εικόνα, αυτή θα «δει» ο εγκέφαλός του. Για παράδειγμα: αν κλαίει πολύ συχνά, δεν χρειάζεται να του λέμε: «μην κλαις, πάλι κλαις;» (πάλι δηλαδή με απογοήτευσες). Μπορούμε να του πούμε σε καταλαβαίνω, εγώ όμως θέλω να είσαι ευτυχισμένος, όλα θα πάνε καλά. Ηρέμησε.

Κλείνοντας, θα αναφερθώ στην πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο του γιου μου. Μέρα πραγματικά φορτισμένη συναισθηματικά για κάθε παιδί. Υπερευαίσθητο παιδί, δείλιασε όταν φτάσαμε στο προαύλιο του σχολείου, «φοβάμαι» μου είπε. Πρώτη σκέψη να του απαντήσω «δεν είναι τίποτα», μα ήταν πολύ δύσκολο για ένα παιδί της ηλικίας του.

Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω με τα λόγια μια όμορφη εικόνα. «Τα βιβλία του σχολείου σου», του είπα, «θα σε πάνε ταξίδια μακρινά, σε

μέρη που ήθελες να πας, ή και όχι, σε φανταστικά μέρη του ονειρεύτηκες, όλα αυτά εδώ θα συμβούν.» Έξι χρονών δεν περίμενα να καταλάβει βέβαια, «είδε» όμως την ευχάριστη εικόνα που έπλασα γι’ αυτόν και προχώρησε στη γραμμή του με τα άλλα παιδιά.
ΠΗΓΗ http://simplylife.gr/