Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της κυβέρνησης

του Γιώργου Λακόπουλου (thetoc)

Η κυβέρνηση έχει κάνει εξαρχής επτά τραγικά λάθη.

Για την Ελλάδα η ανάληψη της διακυβέρνησης από την Αριστερά ήταν μια ιστορική εκκρεμότητα που έκλεισε στις 25 Ιανουαρίου 2015.

Θεωρητικά, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ακριβώς αυτό που είχε ανάγκη η χώρα αυτή τη στιγμή. Ποιος άλλος μπορεί να ασκήσει πολιτική με κοινωνική δικαιοσύνη, να αποκαταστήσει τους θεσμούς, να σπάσει τη διαπλοκή του πολιτικού συστήματος με την εξουσία του χρήματος, να εκπροσωπήσει με αξιοπρέπεια τη χώρα στη διεθνή σκηνή, να πει την αλήθεια αντί να πουλάει φούμαρα για έξοδο από την κρίση με 320 δισ. εθνικό χρέος και συρρικνωμένη εθνική παραγωγή; Να αλλάξει τα πράγματα.

Αν δεν αναλάβει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να στρίψει εγκαίρως το τιμόνι, η χώρα θα καταλήξει κάποια στιγμή μια φτωχή ανατολίτικη επαρχία στο περιθώριο της Ευρώπης

Εξι εβδομάδες μετά την ιστορική πολιτική αλλαγή, ο μύθος τείνει να ανατραπεί από τους δημιουργούς του. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει εμπλακεί σε μια ανιστόρητη διαμάχη με τους φυσικούς εταίρους της χώρας από την οποία προβάλει ο κίνδυνος να βγει ζημιωμένη η χώρα. Ηδη η πολιτική της απομόνωση στο Eurogroup -που θα αναδειχθεί δραματικά στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής στις 19 Μαρτίου- συμπληρώνεται από την απειλή και της οικονομικής απομόνωσης. Λεφτά με το ζόρι δε δίνει κανείς και οι καταγγελίες εναντίον του δεν τρώγονται ούτε καλύπτουν ανάγκες. Ετσι όπως πάνε τα πράγματα μπορεί η κυβέρνηση να κερδίσει την επουράνιο βασιλεία, αλλά η χώρα θα απολέσει την επίγειο.
Αν δεν αναλάβει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να στρίψει εγκαίρως το τιμόνι, η χώρα θα καταλήξει κάποια στιγμή μια φτωχή ανατολίτικη επαρχία στο περιθώριο της Ευρώπης. Ακόμη και αν παραμένει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και αν το νόμισμά της εξακολουθήσει να είναι το ευρώ. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να σε στηρίξει αν σε θεωρεί ασυνεπή ή αν τον θεωρείς εχθρό σου…
Η κυβέρνηση έχει κάνει εξαρχής επτά τραγικά λάθη στη διαχείριση της ελληνικής παρουσίας στην κοινοτική Ευρώπη και τα όργανά της, αλλά και στον τρόπο που πολιτεύεται εσωτερικά. Αν δεν τα διορθώσει άμεσα θα καταστεί χλεύη των ηττημένων…

Πρώτο. Αντιλαμβάνεται τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ως αντίπαλούς της και όχι ως εταίρους. Με τον αντι-γερμανικό λαϊκισμό της ρητορικής της θεωρεί ότι στήνει προνομιακό σκηνικό τύπου Δαβίδ και Γολιάθ: Τσίπρας εναντίον Μέρκελ, Βαρουφάκης εναντίον Σόιμπλε κοκ. Αλλά με αυτόν τον τρόπο καλλιεργεί στον μέσο πολίτη τον αντιευρωπαϊσμό και την αντι-κοινοτική νοοτροπία. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για την Ελλάδα από το να στραφούν οι πολίτες της -χειραγωγούμενοι- κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών – μελών της. Να μην ξεχνάμε ότι όλες οι ελληνικές τραγωδίες στην Ιστορία έγιναν υπό τις επευφημίες του λαού για τους λάθος λόγους βέβαια.

Με τον αντι-γερμανικό λαϊκισμό της ρητορικής της θεωρεί ότι στήνει προνομιακό σκηνικό τύπου Δαβίδ και Γολιάθ

Δεύτερο. Αποσιωπά τις ευθύνες της Ελλάδας στη χρεοκοπία της και την αποδίδει στους Ευρωπαίους, ενώ προήλθε από τις δικές της κυβερνήσεις αποκλειστικά. Η Ευρώπη αντίθετα συνέδραμε για τρεις δεκαετίες τη χώρα με πακτωλό κονδυλίων και επιπλέον τη διέσωσε -με φτηνά δάνεια χωρών που έγιναν δανειστές επειδή είναι εταίροι- όταν αποκόπηκε από τις αγορές και οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Οι χώρες που τη δάνεισαν έθεσαν όρους που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από πίεση για δημοσιονομική εξυγίανση και συνολική μεταρρύθμιση του μοντέλου παραγωγής και διοίκησης. Ότι οι Ελληνες υλοποίησαν αυτούς τους όρους ταξικά και μονοσήμαντα -περικόπτοντας αποδοχές και επιβάλλοντας φορολογίες, αντί να επιταχύνουν μέτρα που θα έφεραν επενδύσεις, να συλλέγουν τη φοροδιαφυγή και να αλλάξουν τη λειτουργία του κράτους- δεν βαρύνει τους εταίρους, ούτε τους δανειστές. Η σημερινή κυβέρνηση κάνει το ίδιο από την ανάποδη: Δεν υποτάσσεται -καλώς- αλλά και δε συνεργάζεται -κακώς- ενώ ταυτόχρονα δεν έχει κάνει ακόμη τίποτε επί της ουσίας. Έξι εβδομάδες τώρα όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε…

Τρίτο. Διαβάζει λάθος τον συσχετισμό δυνάμεων θεωρώντας ότι έχει απεριόριστα με το μέρος της τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και ταυτόχρονα καλλιεργεί την ψευδή εντύπωση ότι η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει αν αποχωρήσει η Ελλάδα από τους κόλπους της. Αυτό την οδηγεί σε τυφλή διαπραγμάτευση με το «σύνδρομο του Σαμψών» και ψυχολογία καλόγερου Σαμουήλ. Ό,τι χειρότερο όταν απευθύνεται σε δυνάμεις που συζητούν με στοιχεία και επιχειρήματα στο πλαίσιο Συνθηκών και Συμφωνιών, που όλοι έχουν αποδεχτεί. Πολύ περισσότερο σε δυνάμεις, τη συνδρομή των οποίων χρειάζεται επειγόντως η χώρα.

Τέταρτο. Προβάλει το σόφισμα του διαχωρισμού του Μνημονίου από τις δανειακές συμβάσεις. Για κορόιδα ψάχνει; Πρακτικά ζητάει να τη δανείζουν οι άλλες χώρες με τα λεφτά των φορολογούμενών τους και να τη χρηματοδοτούν τα κοινοτικά όργανα, από τις συνεισφορές όλων των Ευρωπαίων πολιτών, για να κάνει την πολιτική που νομίζει -και που δεν αντέχουν τα οικονομικά της χώρας- παρακάμπτοντας ακόμη και τις κοινοτικές υποχρεώσεις της. Βάσει αυτού του σοφίσματος, αντί να προτάξει τη ρύθμιση για το χρέος που θα της εξασφάλιζε ετήσιους πόρους -δίνοντας ως αντάλλαγμα τη συνέχιση της πολιτικής προσαρμογής, αλλά με κοινωνικά δίκαιους όρους- κυνηγάει κάθε εβδομάδα βαρουφάκειους ανεμόμυλους…

Προβάλει το σόφισμα του διαχωρισμού του Μνημονίου από τις δανειακές συμβάσεις. Για κορόιδα ψάχνει;

Πέμπτο. Προτάσσει το επιχείρημα της λαϊκής εντολής το οποίο πρακτικά είναι εναντίον της. Πρώτον γιατί και οι άλλοι έχουν λαϊκή εντολή και δεύτερο γιατί είναι τρομερό πολιτικό λάθος: Στρώνει το έδαφος στη διάλυση της Ευρώπης σε ενδεχόμενη επικράτηση της Λεπέν στη Γαλλία. Επιπλέον συνιστά παραλογισμό σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης -στο οποίο η θέση της είναι δυσχερής γιατί η θέση της χώρας είναι δυσχερής- να πολιτεύεσαι με επιχειρήματα εθνικής κατανάλωσης. Άλλωστε από πότε τα προεκλογικά συνθήματα ενός κόμματος σε μια χώρα – μέλος μπορούν να γίνουν υποχρεωτική πολιτική όλων των άλλων χωρών, αν το κόμμα αυτό επικρατήσει; Κατά ποια λογική το προεκλογικό πρόγραμμα μιας κυβέρνησης σε μια χώρα υποκαθιστά τις συνθήκες, τους κανονισμούς αλλά και τη σκληρή αλήθεια τού συσχετισμού δυνάμεων; Γιατί να συζητήσουν το δίκιο σου, όταν το πνίγεις με τον ερασιτεχνισμό και την αχρείαστη επιθετικότητα των εκπροσώπων σου, την ασάφεια, τις αντινομίες σου, την αδυναμία να βάλεις σε ένα χαρτί την πολιτική σου και να τη συνδυάσεις με τις κοινοτικές υποχρεώσεις σου;

Έκτο. Θεωρεί ότι έχει μαζί της τους λαούς της Ευρώπης προβάλλοντας κάποιες, περιορισμένης απήχησης, εκδηλώσεις συμπαράστασης -κυρίως από ευρωσκεπτικιστές- και αγνοεί τη δυσφορία της κοινής γνώμης σε πολλές χώρες, η οποία σε πολλές περιπτώσεις μετατρέπεται σε θυμηδία. Γιατί οι πολίτες μιας χώρας να μην εναντιωθούν σε μια άλλη χώρα της όποιας οι πολίτες καίνε τη σημαία της, τη λοιδορούν και καθυβρίζουν την πολιτική ηγεσία της;

Έβδομο. Δίνει την εντύπωση σκόρπιου στρατεύματος στο οποίο ο καθένας λέει ό,τι θέλει, αναγγέλλει ό,τι του καπνίσει, προαγγέλλει νομοθεσίες κατά βούληση και ακυρώνει μονομερώς διεθνείς συμφωνίες. Η πρόεδρος της Βουλής ασκεί κυβερνητική πολιτική, ο αντιπρόεδρος κάνει δηλώσεις για την οικονομική πολιτική, ο υπουργός Οικονομικών κάνει φιγούρα, ο υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων αποποιείται την υποχρέωσή του να ενημερώνει τα κοινοτικά όργανα, ο υπουργός Ανάπτυξης παραμένει υπουργός παρ’ ότι εκφράζει στρατηγική πολιτική διαφωνία με τον Πρωθυπουργό, υπουργοί ασκούν καθήκοντα υπουργού χωρίς να έχουν ορκιστεί υπουργοί και πάει λέοντας.

Η ιστορική μοίρα ανέθεσε στον Αλέξη Τσίπρα την αποστολή να δικαιώσει την Αριστερά και οι πολίτες τού ανέθεσαν να βγάλει τη χώρα από την κρίση και με βάση αυτό να ανασυγκροτήσει την οικονομία και να ανατάξει την κοινωνία – με αυτή τη σειρά. Αυτός προσωπικά φέρει την ευθύνη γιατί οι πολίτες σε αυτόν ανέθεσαν την πρωθυπουργία, όχι στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Και από αυτόν θα ζητήσουν εξηγήσεις.

http://www.thetoc.gr/opinion