Beatriz Aurora
Εδώ και δέκα ίσως και παραπάνω χρόνια αυτή η αφίσα είναι ακριβώς στο ύψος των ματιών μου απέναντι στον τοίχο, κάθε φορά που αναζητώ μια στιγμή ευτυχίας την κοιτάζω. Το πως ορίζει κανείς την ευτυχία και ποια εικόνα την αντιπροσωπεύει είναι τόσο προσωπική υπόθεση όπως το ποια ιδεολογία εκφράζει τις πεποιθησεις, τα όνειρα και τις ελπίδες του καθενός μας.
H Beatriz Aurora , η ζωγράφος αυτού του πίνακα, είναι μια στρατευμένη καλλιτέχνιδα στον αγώνα των Zapatistas, η οποία εδώ και πολλά χρόνια στέκει στο πλάι του , έχει ζήσει μαζί τους στην Chiapas και έχει βοηθήσει με τη ζωγραφική της στην ενίσχυση και διάδοση του αγώνα τους. Έτσι σκέφτηκα ότι η «ιστορία των χρωμάτων» γραμμένη από τον Subcomadante Μarcos είναι μια πολύ ταιριαστή εισαγωγή για το βιογραφικό της που μας εξιστορεί η ίδια και τους υπέροχους πίνακες της που ακολουθούν .
Η ιστορία των χρωμάτων
Ο γέρο-Αντόνιο δείχνει μια guacamaya που διασχίζει τον απογευματινό ουρανό. «Κοίτα» λέει. Εγώ κοιτάζω αυτή την αστραπή χρωμάτων πάνω στο γκρίζο φόντο μιας βροχής που μας καλωσορίζει. «Μοιάζουν ψέμα τόσα χρώματα για ένα μόνο πουλί» λέω φτάνοντας στην κορυφή του βουνού. Ο γέρο-Αντόνιο κάθεται σε μια μικρή πλαγιά που δεν έχει λερωθεί από τη λάσπη που πλημμυρίζει το βασικό δρόμο. Ξανασαίνει καθώς στρίβει άλλο ένα τσιγάρο. Εγώ αντιλαμβάνομαι, μόλις μερικά βήματα πιο μπροστά, πως αυτός έμεινε πίσω. Γυρίζω και κάθομαι στο πλευρό του. «Πιστεύετε πως θα φτάσουμε στο χωριό πριν βρέξει;» τον ρωτώ καθώς ανάβω την πίπα. Ο γέρο-Αντόνιο μοιάζει να μην ακούει. Τώρα, την προσοχή του αποσπά ένα σμήνος από tucanes. Στο χέρι του το τσιγάρο περιμένει τη φωτιά για να ξεκινήσει το αργό σχέδιο του καπνού. Καθαρίζει το λαιμό του, ανάβει το τσιγάρο και βολεύεται όπως μπορεί, για να ξεκινήσει, αργά. «Δεν ήταν έτσι η guacamaya. Δεν είχε χρώματα. Σκέτο γκρι ήταν. Τα φτερά της ήταν κοντά σαν βρεγμένης κότας. Άλλο ένα, μέσα στα τόσα πουλιά που ποιος ξέρει πώς ήρθαν στον κόσμο, γιατί οι θεοί δεν ήξεραν ποιος ή πώς είχε φτιάξει τα πουλιά.
Κι έτσι ήταν. Οι θεοί ξύπνησαν μετά που η νύχτα είπε “φτάνει, μέχρι εδώ” στη μέρα κι οι άντρες κι οι γυναίκες κοιμόντουσαν ή αγαπιόντουσαν, που είναι ένας ωραίος τρόπος για να κουράζεσαι, ώστε να κοιμηθείς μετά. Οι θεοί καβγάδιζαν, όλο καβγάδιζαν αυτοί οι θεοί που βγήκαν πολύ καβγατζήδες, όχι όπως οι πρώτοι, οι εφτά θεοί που γέννησαν τον κόσμο, οι πιο πρώτοι. Κι οι θεοί καβγάδιζαν, γιατί πολύ βαρετός ήταν ο κόσμος με μόνο δύο χρώματα που τον χρωμάτιζαν. Κι ήταν αληθινός ο θυμός των θεών γιατί μόνο δυο χρώματα εναλλάσσονταν στον κόσμο: το ένα ήταν το μαύρο που κυριαρχούσε τη νύχτα και το άλλο ήταν το άσπρο που πορευόταν τη μέρα και το τρίτο δεν ήταν χρώμα, ήταν το γκρι που χρωμάτιζε απογεύματα και ξημερώματα για να μην ξεπηδούν τόσο απότομα το μαύρο και το άσπρο. Κι ήταν αυτοί οι θεοί καβγατζήδες μα και γνωστικοί. Και σε μια συγκέντρωση που έκαναν συμφώνησαν να φτιάξουν τα χρώματα πιο μακριά για να είναι χαρούμενο το περπάτημα και η αγάπη των αντρών και γυναικών νυχτερίδων.
Ένας από τους θεούς πήρε τους δρόμους για να σκεφτεί καλύτερα το μυαλό και τόσο σκεφτόταν το μυαλό του, που δεν είδε το δρόμο μπροστά του και σκόνταψε σε μια πέτρα να, τόσο μεγάλη, και χτύπησε στο κεφάλι και βγήκε αίμα απ’ το κεφάλι του. Κι ο θεός, μετά που έσκουξε για κάμποση ώρα, κοίταξε το αίμα του και το είδε πως ήταν άλλο χρώμα και δεν είναι τα δυο χρώματα και έφυγε τρέχοντας προς τα κει όπου βρισκόντουσαν οι υπόλοιποι θεοί και τους έδειξε το νέο χρώμα και “κόκκινο” το έβγαλαν αυτό το χρώμα, το τρίτο που γεννιόταν. Κατόπιν, ένας άλλος απ’ τους θεούς έψαχνε ένα χρώμα για να χρωματίσει την ελπίδα. Το βρήκε μετά από αρκετή ώρα, πήγε και το έδειξε στη συνέλευση των θεών και “πράσινο” το έβγαλαν αυτό το χρώμα, το τέταρτο. Ένας άλλος άρχισε να σκαλίζει τη γη. “Τι κάνεις;” τον ρώτησαν οι υπόλοιποι θεοί. “Ψάχνω την καρδιά της γης” απάντησε καθώς πετούσε χώματα από δω κι από κει. Σε λίγο τη βρήκε την καρδιά της γης και την έδειξε στους υπόλοιπους θεούς και “καφέ” το έβγαλαν αυτό το πέμπτο χρώμα. Άλλος θεός έφυγε προς τα πάνω. “Πάω να δω τι χρώμα είναι ο κόσμος” είπε και βάλθηκε να σκαρφαλώνει και να σκαρφαλώνει μέχρι εκεί ψηλά. Όταν έφτασε πολύ ψηλά, κοίταξε προς τα κάτω και είδε το χρώμα του κόσμου, αλλά δεν ήξερε πώς να το μεταφέρει μέχρις εκεί που βρισκόντουσαν οι υπόλοιποι θεοί, έτσι έμεινε να κοιτάζει κάμποση ώρα, ώσπου έμεινε τυφλός γιατί είχε πια κολλημένο στα μάτια το χρώμα του κόσμου. Κατέβηκε όπως όπως τα εμπόδια και έφτασε στον τόπο της συνέλευσης των θεών και τους είπε: “Στα μάτια μου φέρνω το χρώμα του κόσμου” και “μπλε” το έβγαλαν το χρώμα το έκτο. Άλλος θεός έψαχνε χρώματα, όταν άκουσε ένα μωρό να γελάει, πλησίασε προσεχτικά κι όταν δεν πρόσεχε το μωρό, ο θεός τού άρπαξε το γέλιο και το άφησε να κλαίει. Γι’ αυτό λένε πως τα μωρά ξαφνικά γελάνε και ξαφνικά κλαίνε. Ο θεός πήρε το γέλιο του μωρού και “κίτρινο” το έβγαλαν το έβδομο χρώμα. »
Τότε οι θεοί ήταν πια κουρασμένοι και πήγαν να πιουν pozol και να κοιμηθούν και τα άφησαν τα χρώματα σ’ ένα κουτάκι πεταμένο κάτω από μια ceiba.Το κουτάκι δεν ήταν καλά κλεισμένο και τα χρώματα βγήκαν κι άρχισαν να κάνουν χαρές και αγαπήθηκαν και βγήκαν περισσότερα χρώματα διαφορετικά και νέα και η τα είδε όλα αυτά και τα σκέπασε, ώστε να μην τα σβήσει η βροχή, τα χρώματα, και όταν ήρθαν οι θεοί δεν ήταν πια εφτά τα χρώματα παρά αρκετά και κοίταξαν τη και της είπαν: “Εσύ γέννησες τα χρώματα, εσύ θα φυλάς τον κόσμο κι από την κορυφή σου θα βάψουμε τον κόσμο”. » Και ανέβηκαν στη φουντωτή ceiba κι από εκεί άρχισαν να πετάν τα χρώματα έτσι απλά και το μπλε έμεινε ένα μέρος στο νερό κι άλλο μέρος στον ουρανό, και το πράσινο τους έπεσε στα δέντρα και στα φυτά, και το καφέ, που ήταν πιο βαρύ, έπεσε στη γη και το κίτρινο, που ήταν το γέλιο ενός μωρού πέταξε μέχρι που έβαψε τον ήλιο, και το κόκκινο έφτασε στο στόμα των ανθρώπων και των ζώων και το κατάπιαν και βάφτηκαν κόκκινοι από μέσα και το άσπρο και το μαύρο ήδη ανέκαθεν υπήρχαν στον κόσμο, κι ήταν μια διασκέδαση το πώς πετούσαν τα χρώματα οι θεοί, ούτε που κοίταγαν πού πήγαινε το χρώμα που πέταγαν και μερικά χρώματα πιτσίλισαν τους ανθρώπους, γι’ αυτό υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικών χρωμάτων και διαφορετικών σκέψεων. » Κι έπειτα πια κουράστηκαν οι θεοί και πήγαν πάλι για ύπνο. Όλο ύπνο ήθελαν αυτοί οι θεοί που δεν ήταν οι πρώτοι, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο. » Κι έτσι, για να μη ξεχάσουν τα χρώματα και να μη χαθούν, έψαξαν τρόπο να τα φυλάξουν. Και σκέφτονταν με την καρδιά τους τι να κάνουν, όταν είδαν τη guacamaya κι έτσι την άρπαξαν κι άρχισαν να της βάζουν από πάνω όλα τα χρώματα και της μάκρυναν τα φτερά για να χωράνε όλα.
Κι έτσι κι έγινε και η πήρε χρώμα και πάνω στα φτερά της το περιφέρει, μήπως οι άντρες κι οι γυναίκες ξεχάσουν πως πολλά είναι τα χρώματα κι οι σκέψεις και πως ο κόσμος θα ’ναι χαρούμενος αν όλα τα χρώματα κι όλες οι σκέψεις έχουν τη θέση τους.
Beatriz Aurora
Ονομάζομαι Beatriz Aurora και γεννήθηκα στο Σαντιάγο της Χιλής. Είμαι κόρη εξόριστων Ισπανών Δημοκρατών του ισπανικού εμφυλίου. Η μητέρα μου είναι καταλανή πιανίστρια και ο πατέρας μου μαδριλένος ιστορικός. Πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω αλλά τελικά ασχολήθηκα επαγγελματικά με τη ζωγραφική έπειτα από το 1985. Θεωρώ τον εαυτό μου αυτοδίδακτο αν και σπούδασα στο Πειραματικό Σχολείο Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης όπου εκτός από το πρόγραμμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δίδασκαν και Τέχνη.
Το 1970 και επί κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε, ξεκίνησε στη Χιλή μια πορεία που ονομάστηκε «χιλιανός δρόμος προς τον Σοσιαλισμό». Συμμετείχα στο λαϊκό κίνημα καθώς και στο φοιτητικό μέχρι το 1973, οπότε ο Πινοσέτ ηγήθηκε του στρατιωτικού πραξικοπήματος που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση. Η στρατιωτική δικτατορία δολοφόνησε, βασάνισε και εξαφάνισε χιλιάδες Χιλιανές και Χιλιανούς ανάμεσα τους και τους περισσότερους συντρόφους και συντρόφισσες μου.
Έπειτα από το πραξικόπημα συμμετείχα στην αντίσταση μέχρι το 1974 οπότε έπεσα θύμα απαγωγής από τις μυστικές υπηρεσίες της Χιλιανής στρατιωτικής Αεροπορίας. Επί δέκα μέρες ήμουν εξαφανισμένη και τελικά βγήκα ζωντανή χάρη στην διεθνή αλληλεγγύη καθώς και στο γεγονός ότι είχα διπλή εθνικότητα, Χιλιανή και ισπανική.
Το 1979 και έπειτα από μερικά χρόνια στη Μαδρίτη και στην Αβάνα, ήρθα να ζήσω στο Μεξικό, μια χώρα που με κατέκτησε από τη στιγμή κιόλας που κατέβηκα από το αεροπλάνο. Συμμετείχα στο κίνημα αλληλεγγύης με τη Χιλή και τη κεντρική Αμερική. Το 1995 απέκτησα την μεξικανική εθνικότητα. Αισθάνομαι πολίτης του κόσμου αλλά ταυτόχρονα και μεξικανή αν και έχω τη Χιλή πάντα στη καρδιά μου.
Από το 1985 ασχολούμαι επαγγελματικά με τη ζωγραφική. Πραγματοποίησα διάφορες ατομικές εκθέσεις. Η πρώτη ήταν στο Τόκυο το 1986- 1987, και στη συνέχεια στο Αλικάντε της Ισπανίας το 1988, στο Σαντιάγο το 1989, στο Παρίσι το 1997, στη Σαραγόσα το 1998, στη Καταλονία το 2007, στη Μαδρίτη καθώς και στην Ιταλία το 2008. Επίσης στο Μοντεβιδέο και τη Βαλένθια.
Το 1994, το κίνημα των Ζαπατίστας άνοιξε έναν νέο ορίζοντα για την ανθρωπότητα και αυτό με οδήγησε να δημιουργήσω ένα νέο στυλ ζωγραφικής που ονόμασα «ζωγραφιστές ιστορίες», οι οποίες αφηγούνται αυτό που έζησα όταν γνώρισα τις ζαπατίστικες κοινότητες. Ε λοιπόν, είναι ένας τρόπος να δείξεις ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός καθώς και ότι τις μεγάλες μεταμορφώσεις τις κάνουμε εμείς οι μικροί άνθρωποι όταν ξυπνάμε και ενώνουμε τα όνειρα και τις δυνάμεις μας.
Οι περισσότεροι από τους πίνακες που ζωγραφίζω σήμερα είναι εμπνευσμένοι από τον αγώνα των Ζαπατίστας, τον πιο μεγάλο και ευγενή που έχω ζήσει μέχρι σήμερα καθώς και από τους υπέροχους ανθρώπους του, οι οποίοι αποτελούν παράδειγμα ανθρώπινης αξίας και ζεστασιάς, στους οποίους χρωστάω το ότι έχω γίνει η ζωγράφος που είμαι σήμερα.
Beatriz-Marcos-Viglietti
Ιστορίες του Γέρο-Αντόνιο Subcomadante Marcos (εκδ. ΡΟΕΣ )
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου