Η φυλακή

«Θέλουμε

κάποιος

νᾶ μᾶς πεῖ
αὔριο
ἔστω

νὰ μᾶς πεῖ
ποτὲ.
Μὰ

νὰ μᾶς μιλήσει» 

(Τάσσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1,

σελ. 38, ἐκδ. Κέδρος)

π. Σταύρου Τρικαλιώτη
Ὁ ποιητής ἐκφράζει τόν πόνο τῶν φυλακισμένων. Τῶν κάθε φυλακισμένων κάθε ἐποχῆς. Τούς φυλακισμένους ἡ σιωπή, ἡ ἀπομόνωση, ἡ ἀπραξία καί ἡ μοναξιά τούς τρώει ὅπως τό σαράκι τρώει τό ξύλο. Ἡ φυλακή εἶναι ἕνας ἀργός θάνατος, ἀλλά εἶναι κι ἕνα σχολεῖο, φτάνει νά ἔχεις τήν προνοητικότητα νά τήν ἀξιοποιήσεις γιά νά μήν τρελαθεῖς.

   Μοῦ ἔρχονται τώρα στό νοῦ δύο βιβλία πού ἔχω διαβάσει καί πού ἀκριβῶς περιγράφουν τήν κόλαση πού λέγεται φυλακή. Τό ἕνα εἶναι Ἡ φυλακή μου, τοῦ ἀείμνηστου χριστιανοῦ ἀγωνιστῆ Νίκου Ψαρουδάκη. Τό βιβλίο αὐτό τό διάβασα ὅταν ἤμουν μαθητής Λυκείου καί κάναμε ἀναγκαστικές διακοπές - τότε μιά απεργία τῶν Καθηγητῶν εἶχε κρατήσει ἕνα μήνα-. Μέ εἶχε διδάξει πολλά αὐτό τό βιβλίο γιά τίς ἄθλιες συνθῆκες κράτησης τῶν ἑλληνικῶν φυλακῶν.

   Πολλά χρόνια ἀργότερα διάβασα τό βιβλίο τοῦ Ντοστογιέφσκι Ἀναμνήσεις ἀπό τό σπίτι τῶν πεθαμένων  στό ὁποῖο περιγράφει τά φρικτές συνθῆκες ὅπου ὡς ἔγκλειστος κι ἐκεῖνος ἔζησε στά κάτεργα τῆς Σιβηρίας. Ὁ Ντοστογιέσκι ἔπαιρνε τότε δύναμη ἀπό τήν ἀνάγνωση μιᾶς μικρῆς Καινῆς Διαθήκης πού τοῦ εἶχε χαρίσει μιά εὐσεβής γυναίκα. Ἔτσι στόν πρώην ἄθεο Ντοστογιέφσκι ἐπῆλθε μιά ριζική μεταβολή καί πολλά ἀπό τἀ ἔργα του διαπνέονται ἀπό τό χριστιανικό πνεῦμα.

   Μοῦ διηγήθηκαν ὅτι πρίν λίγες ἡμέρες ἕνα κοριτσάκι σέ κάποιο νοσοκομεῖο εἶχε ζωγραφίσει πίσω ἀπό τά σίδερα μιᾶς φυλακῆς τόν ἑαυτό του νά ζητάει βοήθεια νά τό βγάλουν ἀπό ἐκεῖ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὄτι ὁ Χριστός μας στό σημαντικότατο εὐαγγέλιο «τῆς Κρίσεως» (Ματθ. κ´, 31-46) μᾶς λέει ἀποκαλυπτικά: «Ἐν φυλακῇ ἤμην καἰ ἤλθετε πρός με». Τί ἄλλο εἶναι αὐτή ἡ ἐντολἠ παρά μιά παρότρυνση τοῦ Κυρίου μας νά βγοῦμε ἀπό τήν φυλακή τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί τῆς καλοπέρασής μας καί νάπλησιάσουμε τόν ἄλλο πού βρίσκεται σέ συνθῆκες χειρότερες ἀπό τίς δικές μας.

  Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι καί ὁ Κύριός μας πέρασε κάποιο διάστημα πρίν σταυρωθεῖ φυλακισμένος καί βασανιζόμενος ἀπό τούς ἔχοντες τήν ἐξουσία. Ὅλα αὐτά ἄς τά βάλουμε βαθιά μέσα στήν καρδιά μας γιατί δέν ξέρουμε κι ἐμεῖς τί εἴδους φυλακή θά βιώσουμε κάποτε. 
Θεέ μου «δίδαξόν με ὁδόν ἐν ἧ πορεύσομαι» καί τήν ὁδό «τοῦ ποιεῖν τὀ θἐλημά», ὥστε νά σκέφτομαι τίς παντοειδεῖς φυλακίσεις τῶν συνανθρώπων μου κι ἐκεῖνο τό κοριτσάκι πού ζωγράφισε τή δική του φυλακή.

   Κάποιος εἶχε πεῖ: «Ἐάν θέλεις νά δεῖς ὅτι κάποιος εἶναι πραγματικός φίλος σου, θά τό διαπιστώσεις ὅταν φυλακιστεῖς», ὑπονοώντας βέβαια ὅτι θά τόν ξεχάσει!

   Μήπως εἶχε ἄδικο;

 http://www.synodoiporia.gr/