Πώς ο χριστιανός οφείλει να αντιμετωπίζει τον θάνατο

Του Αρχιμανδρίτη Δημητρίου Πολιτάκη
Διευθυντή του Ραδ. Σταθμού της Ι. Αρχιεπισκοπής Κρήτης
Προϊσταμένου του Ι.Ν. Τιμίου Σταυρού Εσταυρωμένου Ηρακλείου | Romfea.gr

Η ευαγγελική διήγηση που αναφέρεται στην θαυματουργική ανάσταση του μονογενούς υιού της χήρας από τον Ιησού, μας δίδει την αφορμή να σταθούμε για λίγο στο γεγονός του ξαφνικού επισκέπτη που ονομάζεται «θάνατος» και να δούμε πώς ο χριστιανός οφείλει να αντιμετωπίζει τον θάνατο και πως πρέπει να τοποθετείται απέναντί του, ως μέλος συνειδητό της Εκκλησίας.

Ο άνθρωπος κάθε εποχής φοβόταν και φοβάται τον θάνατο, διότι ανέκαθεν του προκαλούσε φόβο και αποστροφή και αυτό είναι λογικό διότι ο θάνατος είναι μια ξένη κατάσταση προς την φύση του ανθρώπου, εξαιτίας του ότι ο άνθρωπος έχει πλασθεί για την αθανασία, με την δωρεά από τον Θεό της ζώσας ψυχής.

Όμως δυστυχώς ο ίδιος ο άνθρωπος άνοιξε την πόρτα της εισόδου στον θάνατο, με την αποστασία και την αμαρτία, με τον εγωισμό και την παρακοή, που έχουν επακόλουθα τον πόνο, την θλίψη, το κενό, την απογοήτευση και την απελπισία.

Εδώ όμως αγαπητοί μου φίλοι υπάρχει το νόημα και το θαύμα. Ενώ για τον άνθρωπο ο θάνατος είναι αποκρουστικό και τρομακτικό γεγονός, για την Εκκλησία μας θεωρείται ως μια αναπόφευκτη στιγμή της ζωής που μας οδηγεί από την θνητότητα στην αθανασία, από την φθορά στην αφθαρσία.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν μας απασχολεί τόσο το γεγονός του θανάτου αλλά η απώλεια της ψυχής, έτσι λοιπόν πρέπει να διάγουμε τη ζωή μας προετοιμαζόμενοι, δι’ αυτής, για την προοπτική της αιωνιότητας.

Ο παρών βίος είναι ένα πανδοχείο που ο άνθρωπος διαμένει ολίγας ημέρας. Όσο πολυτελές κι αν είναι αυτό το πανδοχείο, όσες ανέσεις κι αν παρέχει, ό άνθρωπος προσδοκά την επιστροφή στο σπίτι του, έστω κι αν αυτό είναι ταπεινό, φτωχό και απέριττο.

Ένας μεγάλος θεολόγος, ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ λέγει: «ο φυσικός θάνατος πρέπει να ιδωθεί όχι αρχικά σαν τιμωρία, αλλά σαν μέτρο ανακουφιστικό, δοσμένο από τον Θεό που αγαπάει. Μέσα στο έλεός Του ο Θεός δε θέλησε να συνεχίσουν να ζουν οι άνθρωποι απεριόριστα μέσα σε ένα πεπτωκότα κόσμο, δεμένο για πάντα μέσα στον φαύλο κύκλο των δικών τους επινοημάτων κι έτσι έδωσε ένα τρόπο φυγής. Γιατί ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής, αλλά η αρχή της ανανέωσής της. Αποβλέπουμε, πέρα από τον φυσικό θάνατο, στην μελλοντική επανασύνδεση σώματος και ψυχής, στην καθολική ανάσταση την έσχατη Ημέρα ».

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι, ο Θεός μας αντιμετωπίζει με απόλυτη αγάπη και επιτρέπει ο θάνατος να εισέλθει στη ζωή μας, όχι σαν τιμωρία αλλά ως προορισμό προς μια άλλη ζωή, επιστροφή στην Βασιλεία Του Θεού, στην ύψιστη ζωή.

Αγαπητοί φίλοι, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι για όλους θα έρθει η ημέρα και η ώρα της προσωπικής κρίσης ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού, γι αυτό ας μην καλλιεργούμε μέσα μας φόβο και τρόμο για τον επικείμενο θάνατό μας και ας μην απελπιζόμαστε όταν ο Κύριος καλεί κοντά Του πρόσωπα αγαπημένα.

Αυτό που οφείλουμε να πράξουμε είναι ένα μονάχα, να αξιοποιήσουμε τον χρόνο της ζωής μας ώστε τη στιγμή της εξόδου μας από τα πρόσκαιρα να ακούσουμε την Θεϊκή κλίση : Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ.

Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.