Βρέθηκα χθες σε μία βάφτιση και βλέπω μπροστά μου την εξής σκηνή: Το βράδυ στο τραπέζι το μωράκι που βαφτίστηκε μέσα στο καρότσι του να σπαράζει στο κλάμα και η γιαγιά από πάνω να το ταρακουνάει και να κρατάει με το ζόρι την πιπίλα στο στόμα του. Όταν τη ρώτησα γιατί το κάνει αυτό η απάντησή της ήταν: "Έτσι κοιμάται". Και τότε συνειδητοποίησα...Ευτυχώς θηλάζω και το μωρό μου αποκοιμιέται γαλήνια στην αγκαλιά μου!
Ευτυχώς θηλάζω και το μωρό μου χρησιμοποίησε για λίγους μόνο μήνες πιπίλα στον ύπνο του και την πέταξε μόνο του όταν έκλεισε τους 12 μήνες.
Ευτυχώς θηλάζω και όσο κουρασμένη κι αν είμαι, "υποχρεώνομαι" να έχω το παιδί μου αγκαλιά.
Ευτυχώς θηλάζω και όσα νεύρα κι αν έχω όταν η μικρή θέλει να θηλάσει και βολεύεται στην αγκαλιά μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να χαμογελάω!
Ευτυχώς θηλάζω και όσο κακοδιάθετη κι αν είμαι δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να σιγοτραγουδάω όταν η Χριστίνα θηλάζει.
Ευτυχώς θηλάζω και η κούνια είναι ακόμα δίπλα απ΄το κρεββάτι μας. Έτσι δεν έχω χάσει όλα αυτά τα ωραία ξυπνήματα που μας κάνει η μικρή. Έρχεται τρίβεται, τραγουδάει όταν αγγίζει τα μαξιλάρια μας, μας τρομάζει φωνάζοντας "μπου", γελάει. Οι καλύτερες καλημέρες της ζωής μας!
Ευτυχώς θηλάζω και τώρα που βγάζουμε δόντια δε χρειάστηκε να βάλω κανένα σκεύασμα (με γεύση ούζου!) στο στόμα του παιδιού μου.
Η Χριστίνα είναι 16 μηνών σήμερα ηλικιακά. Κατά τους 2 παιδιάτρους που την παρακολουθούν νοητικά είναι 24 μηνών.
Δεν ξέρω αν είναι έξυπνη, ξέρω όμως ότι ποτέ δεν της έκλεισα το στόμα με μία πιπίλα, ότι όταν ήρθε σπίτι πετάξαμε την τηλεόραση και γι’ αυτό το λεξιλόγιό της είναι ήδη πλούσιο.
Δεν ξέρω αν είναι "σκληρή", αλλά ξέρω πως κάθε φορά που την άφηνα και έπεφτε και χτύπαγε ή την έσπρωχνε κάποιο παιδί, η αγκαλιά μου και το στήθος ήταν πάντα εκεί γι’ αυτή.
Δεν ξέρω αν έχει θράσος, αλλά όπου κι αν βρεθεί θα απομακρυνθεί να εξερευνήσει, θα μιλήσει σε κόσμο, θα σκαρφαλώσει, θα παίξει, θα πέσει, θα ξανασηκωθεί. Όποτε χρειάστηκε να την αφήσω κάπου δεν έκλαιγε γιατί ήξερε πως εγώ σε λίγο θα είμαι πάλι εκεί για να θηλάσει και να φωλιάσει στην αγκαλιά μου.
Ευτυχώς θηλάζω και κατάλαβα πως το στήθος δεν είναι σεξουαλικό όργανο, αλλά όργανο τροφής και φροντίδας.
Ευτυχώς θηλάζω και βλέπω μπροστά μου να μεγαλώνει ένα παιδί χαρούμενο και υγιές.
Μανούλες μη μπερδευτείτε... Τίποτα δεν ήταν εύκολο, ειδικά στην αρχή!!! Στο νοσοκομείο της έδωσαν γάλα σε σκόνη και γι’ αυτό και σηκώθηκα και έφυγα μετά την πρώτη νύχτα.
Ακόμα και μέχρι πριν λίγο καιρό άκουγα: "Καλά, έχεις ακόμα γάλα;" Εγώ το ξέρω, όταν έτυχε κάποιες φορές να μη θηλάσω στην ώρα μου και μειώθηκε αισθητά το γάλα, πόσο άγχος και αγωνιά μέχρι να ξαναέχω.
Ποτέ δεν είχα πολύ γάλα, απλά ήμουν συνεπής στα ωράρια του παιδιού. Ακόμα και τώρα, που κατά τους γιατρούς θα έπρεπε να θηλάζω πρωί βράδυ, δεν το κάνω, γιατί το γάλα μου ελαχιστοποιείται. Ευτυχώς η μικρή το "ξέρει" και ζητάει στήθος 4 και 5 φορές την ημέρα. Ακόμα και τώρα ξυπνάει 2 και 3 φορές τη νύχτα για να θηλάσει. Ακόμα δεν έχω κοιμηθεί πάνω από 3 ώρες συνεχόμενες κι ας δουλεύω το πρωί.
Να μη μιλήσω για τους πρώτους μήνες, που όσες φορές κι αν το διάβασα, πάλι η αγωνία ήταν ίδια: Χορταίνει; Είναι φυσιολογικό να θέλει στήθος κάθε μία ώρα ή πολλές φορές κάθε μισή ώρα;
Να μη μιλήσω για τους τελευταίους μήνες που η μικρή βγάζει δόντια και θέλει συνέχεια ανά τακτά διαστήματα να είναι στο στήθος, πόσο κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι να γυρίζω σε ωράρια θηλασμού των πρώτων μηνών.
Να μη μιλήσω για το πόσες φορές χρειάστηκε να "κρυφτώ" από τον κόσμο για να θηλάσω. Σε πείσμα όμως όλων το γνωστοποιούσα και έφευγα από την παρέα με τη μικρή με το κεφάλι ψηλά, γιατί η ντροπή είναι δική τους κι όχι δική μας.
Μανούλες!!! Μην ακούτε τίποτα και κανέναν. Μόνο το παιδί σας!!! Αυτό ξέρει καλύτερα από όλους.
Και μην ξεχνάτε, για να παίρνετε κουράγιο, ότι οι δυσκολίες του σήμερα είναι ευκολίες του αύριο. Ένα παιδί μεγαλωμένο τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην αγκαλιά και στο στήθος είναι σίγουρο ότι θα γίνει ένας ευτυχισμένος και ισορροπημένος έφηβος και ενήλικας.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο, τον άντρα μου, που ήταν και είναι πάντα εκεί να μας υποστηρίζει και να μας βοηθάει.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσάς, που σε κάθε αγωνία ήσασταν εκεί να με ενημερώνετε μέσα από την ιστοσελίδα σας.
Ευχαριστώ,
Δήμητρα
Υ.Γ: Με την ελπίδα, όπως πήρα εγώ κουράγιο από άλλες μανούλες σε δύσκολες στιγμές, αυτό το σημείωμα με τη σειρά του να δώσει δύναμη σε άλλες μανούλες.
Ευχαριστούμε την Δήμητρα που μοιράστηκε μαζί μας τη δική της ιστορία θηλασμού! Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες ή/και φωτογραφίες θηλασμού στο editor[at]mitrikosthilasmos.com
Πηγή: http://www.mitrikosthilasmos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου