Αθήνα-Βερολίνο: Γεωπολιτική Vs Οικονομία;

Αθήνα-Βερολίνο: Γεωπολιτική Vs Οικονομία;

Του Γιώργου Στάμκου

Η περίοδος που διανύουμε είναι αναμφισβήτητα πολύ κρίσιμη και καθοριστική για το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Κι αυτό το μέλλον ίσως τελικά δεν το καθορίσει η Οικονομία, αλλά η Γεωπολιτική. Αν έχει στην τσέπη της έναν πραγματικό άσσο η νέα ελληνική κυβέρνηση αυτός είναι σίγουρα η κομβική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων.

 Η οικονομική κρίση δεν εκμηδένισε καθόλου το γεγονός πως η Ελλάδα βρίσκεται σ’ ένα χώρο που ελέγχει στρατηγικής σημασίας θαλάσσιους οδούς επικοινωνίας, μεταφορών, ενέργειας αλλά και μεταναστευτικών ροών. Δεν εξουδετέρωσε την αξία της ως “όαση σταθερότητας”, η οποία συνδέει τη Δύση με την ευάλωτη στην αστάθεια περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας και της Μέσης Ανατολής, που αποτελούν μια ζώνη “σύγκρουσης πολιτισμών” αλλά και ανταγωνιστικών γεωπολιτικών σφαιρών επιρροής.

Σε μια περίοδο που η Συρία στα ανατολικά είναι βυθισμένη σε μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο με 250.000 νεκρούς (που οδήγησε και στην τερατογένεση του ISIS), η Λιβύη στο νότο πασχίζει να ανασυγκροτηθεί ως κράτος, τα δυτικά Βαλκάνια προσπαθούν να σταθεροποιηθούν, η Ουκρανία στο βορρά παραπαίει μεταξύ πολέμου και διχοτόμησης (με την Κριμαία να έχει περάσει στον έλεγχο της Ρωσίας) και το Ισραήλ να βρίσκεται σε συνεχόμενες εντάσεις με τους γείτονες του, ακόμη και με την αυταρχική Τουρκία που αγωνιά για το Κουρδικό, η αξία της Ελλάδας ως μέλος του ΝΑΤΟ και των λιμανιών της στην Ανατολική Μεσόγειο, αυξάνεται σημαντικά. Αν, μέσω ενός ενδεχόμενου Grexit, η Ελλάδα αποσταθεροποιηθεί τότε πως η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη δημιουργία ενός κενού ασφάλειας, μιας “μαύρης τρύπας” σε μια τόσο κρίσιμη περιοχή; Κάτι τέτοιο θα μείωνε αποφασιστικά τις δυνατότητες της Ευρώπης να διαδραματίσει έναν αξιοσημείωτο περιφερειακό και παγκόσμιο ρόλο, ενώ θα προκαλούσε σειρά προβλημάτων στα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Ακόμη και ο ρόλος της Ελλάδας ως αμυντικού παράγοντα -και παρά την οικονομική κρίση- κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι. Σύμφωνα με τον Έλληνα διεθνολόγο Θάνο Ντόκο “η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που τηρούν τον προϋπολογισμό άμυνας που θέτει το ΝΑΤΟ, διαθέτει πάνω από 200 σύγχρονα μαχητικά αεροπλάνα, ισχυρό ναυτικό και πάνω από 1.000 τανκς. Στις εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ περιλαμβάνεται και μια σημαντική στρατιωτική βάση-λιμάνι (η Σούδα) στην Κρήτη, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί για τις αεροπορικές επιχειρήσεις κατά της Λιβύης το 2011”. Γι’ αυτό το λόγο οι ΗΠΑ και ο Πρόεδρος Ομπάμα προσωπικά είναι έντονα ανήσυχος για τις πολιτικές του Βερολίνου, και θεωρεί ότι οι πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα, ενός παραδοσιακού στρατηγικού εταίρου της Ουάσιγκτον στην Ανατολική Μεσόγειο, υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του ΝΑΤΟ, σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία.

Οι ΗΠΑ κατανοούν πως αν ασκηθούν κι άλλες πιέσεις προς την Ελλάδα αυτή, εκτός από τον αγωγό ΤΑΡ που θα μεταφέρει αζέρικο αέριο προς τη Δύση, θα μπορούσε να εμπλακεί περισσότερο στα ενεργειακά σχέδια της Ρωσίας (ο Πούτιν ήδη “φλερτάρει” με τον Τσίπρα, ενώ η Μόσχα εμφανίζεται διατιθεμένη να προσφέρει ακόμη και δάνειο στην Αθήνα), καθώς και στην προμήθεια ρωσικού αμυντικού υλικού. Επίσης θα ωθήσει την Ελλάδα να διευκολύνει ακόμη περισσότερο τις προσπάθειες της Κίνας να ολοκληρώσει τον “θαλάσσιο δρόμο του μεταξιού” προς την Ευρώπη μέσω των στρατηγικών της επενδύσεων στα ελληνικά λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης και των σιδηροδρόμων που κατευθύνονται από την Ελλάδα στην κεντρική Ευρώπη, μέσω της Σερβίας και της Ουγγαρίας.

Αυτό θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα στα γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, και φυσικά ούτε η Ουάσιγκτον ούτε και το Βερολίνο επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη. Ίσως τελικά η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας για την Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να υποχρεώσει τη Γερμανία σε κάποιες παραχωρήσεις και στην εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης στο ζήτημα μιας νέας συμφωνίας για το χρέος. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει η νέα ελληνική κυβέρνηση να μη διστάσει να ενεργοποιήσει τον γεωπολιτικό της άσσο, να αναπτύξει μια πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική και να εκμεταλλευτεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Η Ελλάδα ανήκει αναμφίβολα στη Δύση, αλλά δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και φυσικά να προσπαθήσει να εισπράξει τη “γεωπολιτική πρόσοδο” που της αντιστοιχεί, αν μη τι άλλο για να ανακουφίσει τον ελληνικό λαό από το δυσβάστακτο βάρος του χρέους. Παραφράζοντας λοιπόν τον τίτλο ενός γνωστού βιβλίου θα λέγαμε πως στην περίπτωση της Ελλάδας, ίσως δεν είναι ο Καπιταλισμός, αλλά “είναι η Γεωπολιτική, ηλίθιε!”

πηγη https://zenithmag.wordpress.com