Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς: "Χωρὶς θρησκεία καὶ ἑλληνικὴ γλώσσα, διαλύεται ἡ Πατρίδα μας"

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶ

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἤθελε νὰ διδάσκεται ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα, στὴν ὁποία εἶναι γραμμένο τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως ἔλεγε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἤθελε νὰ μάθουν ὅλα τὰ παιδιὰ Ἑλληνικὰ καὶ ἵδρυσε, Ἑλληνικὰ Σχολεῖα. Διότι γνώριζε ὅτι, ἂν σταματήσουν «νὰ μαθαίνουν Ἑλληνικὰ μέσω τῶν Ἑλληνικῶν σχολείων», θὰ ἀποκοποῦν ἀπὸ τὶς ρίζες τους, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Ἔθνος τους. Γιατί χωρὶς Παιδεία θὰ χάσουν καὶ Θρησκεία καὶ Πατρίδα. Ἦρθε ἀντιμέτωπος μὲ τὴν χρῆσι τῆς ἀλβανικῆς καὶ βλάχικης γλώσσας, διότι ὑποχωροῦσε ἡ ἑλληνική. Στὸ Μετσοβο ἐπὶ παραδείγματι τοὺς προέτρεψε νὰ διατηρήσουν τὴν χριστιανικὴ θρησκεία καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, διότι χωρὶς αὐτὰ τὰ δύο «διαλύεται ἡ Πατρίδα μας». Εἶπε ὅτι, ἂν διατηρηθοῦν αὐτά, ὁ Θεὸς θὰ φέρη καλύτερες μέρες γιὰ τὴ χώρα μας. 

Χάρισμα προφητείας 

Ὁ Ἰσαπόστολος Κοσμᾶς ἦταν ἀκόμη καὶ μεγάλος Προφήτης. Προφήτης καὶ μὲ τὴν εὐρεία καὶ μὲ τὴν στενὴ ἔννοια. Ὑπῆρξε ἀληθινὰ πνευματοφόρος, ἐνδεδυμένος «δύναμιν ἐξ ὕψους». Ἄνδρας χαρισματικός, μεγίστης ἁγιοπνευματικῆς ἐμβελείας. Βεβαίως πολλὲς φορὲς ὁ προφητικός του λόγος δὲν ἦταν ἀρεστὸς στοὺς ἀνθρώπους, ὅμως εἶχε δύναμι, θεία δύναμι. 

Δὲν προεφήτευσε μόνο τὴν ἀποτίναξι τοῦ ζυγοῦ («τὸ ποθούμενο» ὅπως τὸ ὠνόμαζε καὶ συνεννοεῖτο ἔτσι μὲ τοὺς ἀκροατᾶς, γιὰ νὰ μὴν καταλαβαίνουν οἱ Τοῦρκοι τί ἐννοοῦσε), ἀλλὰ τοὺς ἔδινε καὶ σημάδια γιὰ τὸ πότε θὰ γίνη τοῦτο. Πολλὲς προφητεῖες...

τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ἀναφέρονται στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο τοῦ 1940, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες ἐθνικὲς καταστάσεις.

Ἐπίσης προεφήτευσε τὶς διάφορες ἐφευρέσεις: αὐτόματη ἕλξι, ἀσύρματο, τηλέφωνα, ἀεροπλάνο κ.λπ. Μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα διεπέρασε ὅλες τὶς μελλοντικὲς καταστάσεις: πεῖνες, δίψες, ἐμφυλίους πολέμους καὶ τόσα ἄλλα. Ὅταν προεφήτευσε γιὰ τὰ σχολεῖα, ἀσφαλῶς μὲ θλίψι ἔβλεπε τὴν ἐξέλιξί τους καὶ ἔλεγε: «Θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται». Προφητεύοντας γιὰ τὴν γραφειοκρατία εἶπε: «Θὰ γίνη ἕνα χαρτοβασίλειο, ποὺ θὰ ἔχη μεγάλο μέλλον στὴν ἀνατολή».

Ἐπίσης ἔκανε καὶ προφητεῖες μὲ ἐσχατολογικὴ μορφή:

«Θὰ ἔρθη καιρός, ποὺ θὰ φέρη γύρες ὁ διάβολος μὲ τὸ κολοκύθι τoυ».

«Θὰ ’ρθη καιρὸς ποὺ θὰ ζωσθῆ ὁ τόπος μὲ μία κλωστή».

«Ὅταν θὰ ἰδῆτε τὸ χιλιάρμενο στὰ ἑλληνικὰ ὕδατα, τότε θὰ λυθῆ τὸ ζήτημα τῆς Πόλης».

«Θὰ σᾶς ἐπιβάλουν μεγάλο καὶ δυσβάστακτο φόρο, ἀλλὰ δὲν θὰ προφτάσουν».

«Θὰ βάλουν φόρο στὶς κότες καὶ στὰ παράθυρα».

«Οἱ κλέφτες θὰ λείψουν ἀπὸ τὰ βουνά, ἀλλὰ θὰ ἔρχωνται μέρα μεσημέρι, ντυμένοι μὲ τὰ ὑποδήματα, νὰ σᾶς ληστέψουν».

«Θὰ ἔρθη καιρὸς ποὺ θὰ διευθύνουν τὸν κόσμο τὰ ἄλαλα καὶ τὰ μπάλαλα».

«Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε Σόδομα καὶ Γόμορρα στὸν τόπο μας».

«Οἱ ἄνθρωποι θὰ μείνουν πτωχοί, γιατί δὲν θάχουν ἀγάπη στὰ δένδρα».

«Μὴ χαλᾶτε τὰ δάση. Αὐτὰ θὰ σᾶς κρύψουν, θὰ σᾶς σώσουν. Μὴν τὰ χαλᾶτε, γιατί ὁ τόπος σας θὰ γίνη γκρεμίσματα».

Ἱερὰ Παρακαταθήκη

Τελειώνοντας αὐτὴν τὴν ἀναφορὰ στὴν χαρισματικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος, Ἐθνομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ Ἔθνος μας ὀφείλει τὴν ἀναβίωσί του καὶ ἀναδημιουργία του στὴν ἀποστολικὴ προσφορά του. Θὰ ἦταν παράλειψι, ἂν δὲν ἀναφέρουμε ὅτι μὲ τὰ θεοφόρα καὶ πύρινα κηρύγματά του ὁ Ἅγιος συγκρότησε τὴν εἰς Χριστὸν πίστι, ἀφύπνισε τὴν ἐθνικὴ συνείδησι, ἐδημιούργησε τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀποτίναξι τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, κατήργησε τὴν μοιρολατρία καὶ ἀπογοήτευσι τῶν ραγιάδων, ἀπόκτημα τῆς μακραίωνης σκλαβιᾶς τους, ἔδωσε θάρρος μὲ τὶς προφητεῖες του γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων.

Γιὰ τοὺς λόγους τούτους εἶναι σημαντικοὶ καὶ ἐξαίσιοι οἱ λόγοι τῶν Διδαχῶν του. Καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ἐλέγχουν, τονίζουν τὶς εὐθύνες μας καὶ λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις ἀληθείας. Εἶναι ἱερὰ ἡ παρακαταθήκη τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας κληρονομιά.

Θὰ τελειώσουμε μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὰ ὁποία μαρτυροῦν καὶ βεβαιώνουν ὅτι ὁ Ἅγιός μας μὲ τὸν πύρινο, δυναμικό, πνευματέμφορο καὶ χριστοκεντρικὸ λόγο εἶναι διάδοχος τῶν Ἀποστόλων, Ἰσαπόστολος. Μέσα ἀπὸ τὰ φλογερὰ ἀποστολικά του κηρύγματα μαρτυρεῖται χαρακτηριστικὰ τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ ἴδιος εἶχε πλήρη ἐπίγνωση τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς του:

«Πρέπον καὶ εὔλογον ἦταν, ἀδελφοί μου, νὰ εἶχα καὶ ἐγὼ τὴν καρδίαν μου καθαρὰν ὡσὰν τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους. Ἐδῶ ποὺ ἀξιώθηκα καὶ ἦλθα εἰς τὴν εὐλογημένην σας χώραν καὶ σᾶς ἀπήλαυσα καὶ μὲ ἐδεχθήκατε ὡς Ἀπόστολον τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἔχω ἐκείνην τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος νὰ εὐλογήσω τὴν χώραν σας, μὰ δὲν τὴν ἔχω, ἐπειδὴ καὶ εἶμαι ἁμαρτωλός. Πλὴν ἀποτολμῶ καὶ παρακαλῶ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ Θεόν, καθὼς ἐσπλαγχνίσθη τότε διὰ μέσου τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἔτσι καὶ τώρα νὰ ἐσπλαγχνισθῆ ὁ Κύριος, διὰ πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, νὰ στείλη οὐρανόθεν τὴν χάριν Του καὶ τὴν εὐλογίαν Του, νὰ εὐλογήση τὰ σπίτια σας καὶ νὰ εὐλογήση καὶ τοὺς ἄνδρας καὶ τὰς γυναίκας, τὰ πράγματά σας καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σας…».

Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 2014, σ. 7-21.