«Mέλισσες-δολοφόνοι»

Στις αρχές Οκτωβρίου ένας 32χρονος άντρας έχασε τη ζωή του από καρδιακή προσβολή, μετά από την επίθεση που δέχτηκε από ένα τεράστιο σμήνος, χιλιάδων μελισσών-δολοφόνων.

Οι αφρικανικές μέλισσες, γνωστές αλλιώς ως «μέλισσες-δολοφόνοι» περικυκλώνουν τα θύματά τους και ορμούν κατά εκατοντάδες ή και χιλιάδες, τσιμπώντας και εκτοξεύοντας το δηλητήριό τους στο δέρμα τους.


Μάλιστα, όπως αναφέρει δημοσίευμα του BBC News Magazine, μπορεί ακόμη να βάλουν στόχο και τα μάτια του θύματός τους. Ή να εισβάλλουν στο στόμα, τη ρινική κοιλότητα ή τα αυτιά του.

Τα θύματα πρέπει να τρέξουν πολύ μακριά για να γλιτώσουν… αν μπορούν να δουν μπροστά τους.

Εν τω μεταξύ, η ατμόσφαιρα «γεμίζει» με μια φερομόνη, που ειδοποιεί τις μέλισσες ότι έχει έρθει η ώρα να προστατέψουν την αποικία τους.

Κάτι παρόμοιο πρέπει να συνέβη εκείνο το πρωί της Τετάρτης, στις 9 Οκτωβρίου, όταν χιλιάδες μέλισσες βγήκαν από τη φωλιά τους σε μια γειτονιά στο Ντάγκλας της Αριζόνα.

Το σμήνος επιτέθηκε σε μια ομάδα τεσσάρων κηπουρών, οι οποίοι κούρευαν το γρασίδι και ξεχορτάριαζαν την ιδιοκτησία ενός 90χρονου. Ένας εξ αυτών, ένας 32χρονος άντρας, έπαθε καρδιακή προσβολή, ενώ ένας συνάδελφός του νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, αφού δέχτηκε τα τσιμπήματα από περισσότερες από 100 μέλισσες.

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, πιστεύεται ότι επρόκειτο για αφρικανικές μέλισσες, οι οποίες έχουν εξαπλωθεί σε πολλές περιοχές στο νότο των ΗΠΑ από το 1990.

Το είδος αυτό έχει θεωρηθεί υπεύθυνο και για άλλα παρόμοια «δολοφονικά» περιστατικά.

Το Δεκέμβριο του 2013 ένα σμήνος 30.000 μελισσών επιτέθηκε σε ένα ζευγάρι στο Τέξας, τσιμπώντας τον ένα περίπου 200 φορές και σκοτώνοντας τα άλογα μινιατούρες που διατηρούσαν.

Λίγο καιρό πιο πριν, ένας ακόμη άντρας από το Τέξας έχασε τη ζωή του, όταν περικυκλώθηκε από ένα σμήνος 40.000 μελισσών, ενώ το Μάρτιο της προηγούμενης χρονιάς, δύο υπάλληλοι σε ένα πάρκο στην περιοχή Τάμπα Μπέι της Φλόριντα δέχτηκαν επίθεση από ένα σμήνος 100.000 μελισσών, όμως ευτυχώς γλίτωσαν από τα δολοφονικά κεντριά τους.

«Σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές μέλισσες, αυτό το υποείδος είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην παρουσία των ανθρώπων» εξήγησε η Jennifer Fewell, καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών Ζωής του πανεπιστημίου της Αριζόνα.

Δε χρειάζεται να κάνει κανείς μεγάλη προσπάθεια για να τις ενοχλήσει και να ενεργοποιήσει το φυσικό, αμυντικό τους σύστημα.

«Είναι πολύ εύκολο σε ελάχιστο χρόνο να μαζευτούν χιλιάδες αφρικανικές μέλισσες γύρω σου. Πέφτουν επάνω σου σα μια μεγάλη χιονόμπαλα. Πολύ συχνά βάζουν στόχο τα μάτια και το πρόσωπο, όμως δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για τις σκουρόχρωμες περιοχές» είπε ακόμη η ίδια.

Το δηλητήριο των αφρικανικών μελισσών δεν είναι πιο τοξικό από αυτό των «ευρωπαϊκών ξαδελφών» τους. Αυτό που τις κάνει τόσο επικίνδυνες είναι ο τεράστιος αριθμός με τον οποίο συνηθίζουν να επιτίθενται.

«Επιπλέον, είναι πιο επιθετικές και πιο ευαίσθητες στις απειλές, ενώ η φερομόνη που εκλύουν –που ειδοποιεί και τα υπόλοιπα μέλη της αποικίας- μπορεί να ανιχνευτεί σε μεγάλη ακτίνα» είπε από την πλευρά της η επίκουρος καθηγήτρια Μελισσοκομίας από το τμήμα Εντομολογίας του πανεπιστημίου Texas A&M, Juliana Rangel.

Οι μέλισσες τσιμπούν όταν αμύνονται. Όμως, ενώ μόνο το 10% των ευρωπαϊκών μελισσών μπορεί να υπερασπιστεί την κυψέλη του, στις αφρικανικές μέλισσες το έργο αναλαμβάνει ολόκληρη η αποικία.

«Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει κανείς, εκτός από το να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί και όσο πιο μακριά μπορεί. Ακόμη και να πηδήξει κανείς μέσα στο νερό δε θα τον σώσει. Οι αφρικανικές μέλισσες θα περιμένουν τη στιγμή που θα βγει έξω από το νερό για να αναπνεύσει και θα εξαπολύσουν επίθεση» πρόσθεσε η Rangel.

Το συγκεκριμένο είδος προήλθε από τη Βραζιλία το 1956, όταν διασταυρώθηκαν ευρωπαϊκά και αφρικανικά υποείδη μελισσών, προκειμένου να βελτιωθεί η τροπική ανθεκτικότητά τους.

Και… όσο κι αν ακούγεται σαν σενάριο ταινίας τρόμου… ορισμένες από αυτές κατάφεραν να ξεφύγουν από το εργαστήριο ένα χρόνο μετά και μετανάστευσαν προς το βορρά.

Ανιχνεύθηκαν πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1985 και η πρώτη μόνιμη αποικία τους εντοπίστηκε στο Τέξας το 1990. Ο πληθυσμός τους εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα, ενώ η προτίμησή τους για πιο ζεστά κλίματα τις «περιόρισε» στις νότιες αμερικανικές πολιτείες.

Οι εντομολόγοι ωστόσο τονίζουν, ότι οι μέλισσες δεν αναζητούν τους ανθρώπους-θύματά τους. Επιτίθενται μόνο στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τις κυψέλες και τις βασίλισσές τους.

«Οι μέλισσες είναι τα πιο χρήσιμα έντομα για τον άνθρωπο. Γονιμοποιούν το ένα τρίτο των τροφίμων που καταναλώνουμε και μας δίνουν και το μέλι. Χάρη σε αυτές υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία στη διατροφή μας» κατέληξε η Rangel.
ΠΗΓΗ http://www.agrocapital.gr/