Η μαχήτρια και χαμογελαστή μας φατσούλα, φίλη, Μαρία Αλιφέρη, δεν είναι πια μαζί μας... Δυστηχώς δεν τα κατάφερε παρόλο που στάθηκε απέναντι στον καρκίνο παλληκαρίσια, κοιτώντας τον κατάματα και έδωσε μια σκληρή αλλά άνιση τελικά μάχη, επί τρία συνεχόμενα έτη.
Έφυγε το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014 στις 12.15 το μεσημέρι, έχοντας πάντα το χαμόγελο στα χείλη. Όπως έλεγε και εκείνη σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα, αλλά η στάση μας κατά την διαδρομή της μάχης.
Και η αλήθεια είναι ότι η Μαρία ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι στον καρκίνο... Ήταν εκεί και τον αντιμετώπιζε κοιτώντας τον στα μάτια, όποια διαδρομή και αν επέλεγε εκείνος να κάνει...
Επέλεξε να πολεμήσει και να ανατρέψει τα πιο δυσοίωνα ιατρικά στατιστικά, όπου της έδιναν 3 μήνες ζωής, τρία χρόνια πριν, το 2011, όταν της έγινε η πρώτη διάγνωση με καρκίνο του πνεύμονα.
Μια νέα κοπέλα γεμάτη όρεξη για ζωή με όνειρα και αισιοδοξία, δεν έμεινε μόνο στη δική της μάχη, αλλά θέλησε να βοηθήσει πολλούς άλλους ανθρώπους που βίωναν τον καρκίνο.
Έτσι έγραψε και ένα βιβλίο με τίτλο «Η πίστη μου είναι η δύναμη μου», όπου μέρος των εσόδων τα διέθεσε στην οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, όπου σκοπός της ήταν μέσω του μοιράσματος, της δικής της ιστορίας, να εμπνεύσει, δίνοντας δύναμη σε χιλιάδες ανθρώπους που εμπλέκονται με τον καρκίνο.
Την μάχη που έδινε όλο αυτό το διάστημα δεν την κράτησε κρυφή. Αντίθετα μάλιστα. Με το βιβλίο της και τις παρουσιάσεις της και στα ΜΜΕ έδινε καθημερινά δύναμη. Στον εαυτό της και σε όλο τον κόσμο.
Τον Ιούνιο πραγματοποίησε άλλο ένα της όνειρο αφού εκδόθηκε ένα παραμύθι για παιδιά, που μιλάει για τον καρκίνο, με τίτλο: «Έλα να παίξουμε... ΜΠΟΡΩ!», όπου μέρος των εσόδων τα πρόσφερε στο Σύλλογο για παιδιά με καρκίνο "Πίστη."
Η τελετή ταφής παραγματοποιήθηκε σήμερα 22 Σεπτεμρίου 2014 στον Προφήτη Ηλία Αγίας Παρασκευής στις 12.00 μ.μ., με παρουσία πλήθους φίλων και αγνώστων, που παρερεύθηκαν για να της πουν το τελευταίο αντίο.
Συγκλονιστηκή στιγμή ήταν όταν ο πολύ καλός φίλος της Μαρίας, ηθοποιός Χρήστος Συριώτης, διάβασε μια επιστολή που του εμπιστεύτηκε η Μαρία, έχοντας την επιθυμία να διαβαστεί, εφ' όσον θα έχει φύγει από τη ζωή...
Θέλουμε ως ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, να δώσουμε τα θερμά μας συλληπητήρια στην οικόγενεια και τα αγαπημένα πρόσωπα της Μαρίας Αλιφέρη.
Το Μαράκι μας ΔΕΝ εφυγε... ΕΙΝΑΙ μέσα μας...
Το χαμόγελό της Μαρίας Αλιφέρη θα παραμείνει ανεξήτιλο στις ψυχές μας...
Θέλουμε να την ευχαριστήσουμε για όλα τα μαθήματα και μυνήματα που μας έδωσε...
Κλείνοντας σας παραθέτουμε ένα δυνατό απόσπασμα από το βιβλίο της «Η πίστη μου είναι η δύναμη μου», για θυμηθούμε ξανά κάποια από τα ουσιώδες μυνήματα ζωής που ήθελε, μεταδώσει σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως εάν ασθενούν ή όχι...
«Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου προσπαθώ να θυμηθώ μια ανέμελη μου μέρα… Και δεν μπορώ ποτέ. Έτσι είναι αυτά… Τελικά νιώθω τυχερή μιας και κατάφερα να ζήσω 2 ζωές…
Μια χωρίς καρκίνο και μια μαζί του… Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2011 με έναν πόνο που είχα στην πλάτη μου… Μετά από μια σειρά από εξετάσεις η διάγνωση ήταν μη μικροκυτταρικός καρκίνος στον πνεύμονα τρίτου σταδίου…
Και κάπου εκεί νομίζω ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά…
Προ καρκίνου φοβόμουν τα πάντα, ακόμα και την ανάσα μου νομίζω, δεν μιλούσα δεν αντιδρούσα…
Δεν είχα όνειρα, δεν πίστευα σε εμένα…
Μα πάνω από όλα δεν αγαπούσα εμένα…
Μετά καρκίνου έγινα αυτό που πάντα ήθελα να γίνω… Δεν φοβόμουν, ονειρευόμουν, διεκδικούσα, αντιδρούσα, ΖΟΥΣΑ….
Φαίνεται τόσο αντιφατικό μα τόσο αληθινό…Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τυχερό τον εαυτό μου που ο Θεός επέλεξε εμένα για κάτι τέτοιο…
Που μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω σαν άνθρωπος και να καταφέρω έστω κι έτσι να εκτιμήσω το δώρο του. Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι πιστεύω να έχω βοηθήσει όλους εσάς που ήσασταν μαζί μου αλλά και όσους δεν ήσασταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…
Για να αλλάξει μια ζωή δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μια στιγμούλα… Μια τόσα δα μικρή στιγμή στην έννοια του χρόνου για να σου δείξει πως η ζωή μας φιλέ μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μονάδα, μια εικόνα, μια λέξη…
Κι είναι αλήθεια έτσι… Τρέμω ακούγοντας βήματα στο διάδρομο νομίζοντας πάντα πως είναι για εμένα.
Φοβάμαι τα πάντα, εκεί μέσα, τους πάντες εκτός από έναν…
Κι όπως έτσι εύκολα αλλάζουν όλα έτσι κι εγώ…
Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από 22 μέρες για να πείσω τον εαυτό μου πως η ζωή είναι μικρή και σπουδαία και πως στο χέρι μας είναι να τα κερδίσουμε όλα.
Μια εβδομάδα μετά τα γενέθλια μου ήρθε η σημαντική στιγμή της ανακοίνωσης, για εκείνους. Εγώ ήξερα!
Κρατώντας ένα ποτήρι κρασί σας εύχομαι... να ζήσετε με τόσο πάθος που θα πονέσει η κάρδια σας από την ένταση… Ζήστε, χαρείτε, αγαπήστε, πείτε το γιατί ποτέ δεν ξέρει κάνεις ποτέ θα έρθει το τέλος. Μην κρατάτε τίποτα για αύριο, δεν ήρθε ακόμα και μην σκέφτεστε το χθες γιατί δεν είναι πια εδώ…».
ΠΗΓΗ http://www.bestrong.org.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου